Eindelijk... de puppen zijn geboren en er zit een teefje bij voor ons!
Op 9 november 2019, een dag na mijn 65e verjaardag, werd Madison van de Oosterhoeve (Puck) mama van 10 gezonde puppies. Drie reutjes en zeven teefjes en er is er ook een bij voor ons. Ik ben ZO blij! 

Nadat we op 23 januari 2017 Bowie hebben moeten laten inslapen en toen al binnen 3 maanden, op 22 april 2017, ook ons lieve oudje Jessy, die het zonder haar maatje Bowie niet leuk meer vond, hadden we al een paar jaar geen hond meer in huis. Natuurlijk miste ik dat verschrikkelijk, maar we hadden besloten te wachten tot ik met pensioen zou gaan. Echter, omdat de pensioenleeftijd was verschoven naar 67 jaar en ik niet zolang meer wilde wachten, had ik stoute plannen en daar had ik het thuis en op mijn werk al over gehad. In november 2019 zou ik 65 jaar worden en de bedoeling was dat ik dan nog maar 2 dagen zou gaan werken. Dan kan ik 2 jaar eerder weer een hond in huis halen. Wat een heerlijk vooruitzicht.... ik was al aan het aftellen!

Vanaf eind 2018 was ik al op zoek naar een geschikte fokker. Ik wilde heel graag weer een Golden Retriever en het liefst ook met de mooie vossenkleur die Goldy had. Dat bleek echter moeilijker dan ik had gedacht. Juist de Golden Retrievers met die vossenkleur komen uit de jachtlijn en ik was niet van plan jachttraining te gaan doen. Dat kan ik fysiek helaas niet meer. Bij de eerste fokker waar ik op de wachtlijst stond, kwam ik dan ook niet in aanmerking voor een teefje toen er in augustus 8 puppen werden geboren. Ze hadden daar genoeg nieuwe baasjes voor die wel jachttraining gingen doen. Wat een teleurstelling was dat. 
Daarna heb ik nog twee keer op een wachtlijst gestaan van een teefje dat wel was gedekt, maar helaas achteraf niet drachtig bleek te zijn. Ook had ik kans op een hele mooie Golden van een nestje dat in België geboren zou worden, maar toen bleek dat de puppen pas na 15 weken de grens over mochten, i.v.m. een verplichte inenting met 12 weken tegen rabiës. Wel raar, want in België is helemaal geen rabiës, maar ja, regels zijn regels.

Gelukkig had ik inmiddels ook contact met een fokker in Midwoud en toen we eindelijk het verlossende telefoontje kregen was ik natuurlijk dolblij. We krijgen weer een 'goudje' in huis! Natuurlijk moesten we nog even geduld hebben, maar we kregen regelmatig foto's en e-mailberichten met een 'pupdate' , zodat we al zwaar verliefd waren voor we er voor het eerst naartoe gingen.

Vanaf het moment dat de puppen 3 weken oud waren, mochten we op bezoek komen. Puppy knuffelen.... YESSSS.... wat is dat alweer lang geleden. De eerste keer, op zondag 1 december, ging Joke mee. Ze wordt vaste oppas voor Tara (want zo gaan we haar noemen) en dat is natuurlijk heel handig omdat ze zo dichtbij woont. We wisten nog niet welk teefje voor ons zou zijn, dus ik maakte foto's en filmpjes van alle puppen. Wat was dat schattig! Een hele berg van die harige schatjes lagen daar in een hoek. Klik hier voor het album.
Op 6 december ging ik met Aïda puppy knuffelen. Jeetje wat zijn ze alweer gegroeid in die paar dagen! Klik hier voor het album. Het weekend daarop ging ik met Jan op stap naar Medemblik en Franeker en natuurlijk hoorde daar ook een bezoekje aan de puppen bij. Klik hier voor het album dat ik maakte op 15 december. Op zaterdag 21 december ging Aïda nog een keer mee en Joke de week daarop, op zondag 28 december. Op de vrijdag daarvoor, op 26 december, kreeg ik een e-mail waarin stond dat het dametje met het gele bandje voor ons was, dus toen we zondagmiddag kwamen, kon ik gericht wat meer aandacht geven aan onze Tara.
Aïda had vanaf het begin al gezegd, het wordt dametje geel. Ze kwam steeds naar ons toe en wat ook heel leuk was, er was al eerder een foto met haar gemaakt toen ik haar oppakte. Die was zo leuk geworden dat ik hem met de jaarwisseling op Facebook heb gezet als profielfoto. Ook vandaag was het heel leuk dat ze direct naar Joke toe kwam. Het is een nieuwsgierig dametje en we mogen haar nu over een week ophalen.

Zaterdag 4 januari 2020, eindelijk is het dan zover! Als we na een uurtje rijden in Midwoud aankomen, zien we Tara helemaal alleen in de ruimte staan waar ze de afgelopen weken met haar broertjes en zusjes heeft gespeeld en geslapen. Ze voelt zich nu eenzaam en verlaten, want als we niet direct naar haar toelopen, vindt ze zichzelf zoooo zielig.  Jeetje... wat komt er een geluid uit dat keeltje. Ik moet er stiekum een beetje om lachen en natuurlijk loop ik even naar haar toe om een knuffel te geven. Voor ze met ons mee kan, moeten we eerst nog even de papierwinkel doornemen. Net als de andere nieuwe baasjes, die hun pup al op donderdag, vrijdag en nog een op zaterdag, hebben opgehaald, krijgt Tara een gele (toevallig?) knuffel mee waar de geur van haar moeder aanzit. Het is natuurlijk wel wat. Ineens de wijde wereld in. zonder je moeder, je broertjes, zusjes en de andere drie volwassen honden. Ineke pakt haar nog even op voor een laatste knuffel en nadat Jan in de auto is gaan zitten, zet Bertie Tara bij hem op schoot en even later rijden we weg. Madammeke is het er niet mee eens, want ook nu laat ze zich horen. Het eerste kwartier is ze afwisselend aan het piepen en huilen. Zo zielig, maar we mogen haar natuurlijk niet laten merken dat we het zielig vinden..... we moeten er een dappere, lieve dame van maken. Dat gaat vast wel lukken... en in het begin, vooral veel knuffelen.

De eerste 5 weken zijn inmiddels voorbij en in die periode is Tara precies 5 kilo aangekomen. Gewoon een kilo per week!  Ze is nu precies 3 maanden en weegt 10,2 kilo. Klik op de foto hiernaast voor filmpjes en foto's van deze eerste 5 weken.
Tara moest natuurlijk even wennen aan de nieuwe situatie, maar dat ging haar goed af. Ze had al snel in de gaten dat dit haar nieuwe huis was en ze wist ook al snel haar mandje en bench te vinden, maar slapen, dat doet ze nog steeds overal. Het deurtje van de bench mag echter niet dicht. Dan zet ze de sirene weer aan, net als toen in de auto. Wat een drama queen! Wat ons betreft hoeft dat deurtje ook niet dicht, als ze maar niets sloopt. So far, so good. Ze is wel gek op schoenen en sloffen, maar die sleept ze mee naar haar bench als buit, maar ze blijft er niet op knagen. De trapper van de hometrainer is wel heel erg in trek, maar dat is zulk sterk hard plastic, dat het (hopen we) niet veel kwaad kan. In de eerste twee weken hadden we bijna dagelijks visite, maar dat was niet erg, want ik kwam toch nergens aan toe. Die kleine moesten we goed in de gaten houden en dat werd ook beloond. Binnen 2 weken was ons dametje voor 95% zindelijk. 
Behalve dat ze nog een hele enkele keer een plasje in huis doet, doet ze nu alles buiten. Het was een kwestie van heel goed opletten. Eten, wandelen, plasje (en vaak ook poepje), slapen, wakker worden wandelen, plasje en in het begin ook elke keer na een plasje of poepje een koekje erin. Dat werkte goed. Ook als ze heel actief is geweest, zoals bijvoorbeeld als ze meeging naar mijn werk en iedereen kwam even knuffelen en spelen. Dan raakte ze wat opgewonden en moest ze alweer snel naar buiten. Al was ze nog maar een uur daarvoor uit geweest, ze hield het dan niet lang meer droog. Ze is inmiddels bij de dierenarts geweest voor haar laatste 2 vaccinaties en behalve dat ze heel ongeduldig was toen we even moesten wachten, gaf ze geen kick toen de naald erin ging. Grote meid! 
Spelen met de buurhonden is een favoriete bezigheid. Luna is haar grote (kleine) vriendin van 1 jaar oud. Daar kan ze keihard rondjes mee rennen. Ze waren in de eerste paar weken even groot, maar Tara steekt er nu al met kop en staart bovenuit. Elsa de JR vindt puppen veel te druk, dus behalve een beetje snuffelen, maakte ze Tara duidelijk dat ze niet van plan was als speelbal te fungeren. Dobby daarentegen was een heel ander verhaal. Na de eerste kennismaking in huis, wilden ze in de tuin alleen nog maar achter elkaar aan sjezen. Als er tijdens het wandelen een vreemde hond op Tara afkomt, gedraagt ze zich in eerste instantie onderdanig, maar zodra ze door heeft dat het wel goed zit, kan ze er vol ingaan. Wat een wildebras! Aan de andere kant, als ze iets een beetje spannend vindt, gaat ze altijd zitten om het dan vanaf een afstand te bekijken. Bijvoorbeeld als er een tram voorbij komt, die er vooral als het donker is heel indrukwekkend uitziet met de binnenverlichting aan.
 
Maar ook fietsers en brommers zijn spannend en een scootmobiel waar een grote hulphond op zat. Het gevoel dat het spannend was duurde maar heel even. Toen ze doorhad dat er geen gevaar dreigde, wilde ze wel met de hulphond spelen en dat mocht ook, al rende de grote hulphond even later naar de sloot. Gelukkig ging Tara er niet direct achteraan, want echt schoon is die sloot voor ons huis niet. Een paar dagen geleden klom ze voor het eerst helemaal zelf op de bank. Ze gebruikt die sterke voorpoten en trekt zichzelf dan gewoon omhoog. Ze doet dit alleen als een van ons op de bank zit, want alleen eraf springen is nog niet zo'n goed plan. De tv heeft soms al haar aandacht en dan hoeven er niet eens dieren te horen of te zien zijn. Het beweegt, dus het is interessant. Wel is het zo dat als ze dieren op de tv ziet, haar nek ineens een stukje langer wordt en haar kleine koppie heen en weer gaat. Je hoort haar bijna denken 'wat is dat?' Zo schattig!

De socialisatiecursus voor puppies vindt ze geweldig. Dat is een cursus van 5 lessen voor de officiële puppiecursus begint. Bij de eerste les, op 25 januari, waren er 25 puppen, maar dat zijn er inmiddels (na de 3e les) al meer. We worden steeds in groepjes ingedeeld om oefeningen te doen, of ze mogen allemaal tegelijk (klein en groot apart) even lekker helemaal los op het kleine veldje en dan zie je dat ze het geweldig vindt. Klik op de foto hieronder voor het album met filmpjes van de 5 weken socialisatiecursus.

Februari 2020.
Het is elke week weer spannend. Even op de weegschaal en ja hoor, er zit weer een kilo aan. Tara krijgt in februari nog steeds, volgens schema, 4x per dag eten, maar de laatste keer, zo rond 21.00 uur ben ik al aan het afbouwen.  Als ze 4 maanden is dan gaat ze naar 3x eten per dag en dan is ineens stoppen niet zo'n goed plan. De enige andere keren dat ze minder brokken kreeg dan voorgeschreven was als we naar de cursus gingen (5x) op zaterdagmorgen. Gelukkig kreeg ze tussendoor regelmatig een beloningsbrokje, dus naast de ongeveer 50% van het voer dat ze rond 8.30 uur kreeg, werd dat met de beloningsbrokjes aangepast.
Tijdens de 1e cursusdag moest ze twee keer poepen, dat zal wel spanning geweest zijn, maar de volgende keren is dat niet meer gebeurd. Omdat er ook behendigheidsoefeningen tussen zitten en Tara steeds sneller (behendiger) werd, heeft Jan het de laatste keer overgenomen. Het was best leuk voor mij om nu een keer te filmen.
Mee naar het werk gaan blijft lastig. Natuurlijk laat ik haar eerst even lekker spelen (kijk maar naar de filmpjes in het album van februari), maar het blijft de hele dag erg rommelig. Elke keer als ik denk dat ze eindelijk slaapt, komt er weer iemand het kantoor in. Ze blijft dan soms gewoon liggen, maar ze is wel steeds weer wakker. Ze heeft zelfs twee keer een klein plasje binnen gedaan, terwijl ze al na twee weken zo goed als zindelijk was en ik haar nog maar kort daarvoor had uitgelaten. Ik besluit om toch te gaan proberen oppas te vinden voor Tara op de donderdag, omdat Jan op die dag altijd naar zijn modelvliegclub gaat. Natuurlijk hebben we Joke als vaste oppas, maar die kan ook niet altijd. Ze is deze maand bijvoorbeeld op vakantie naar Portugal. De buurvrouw en buurman om de hoek hadden het al een keer aangeboden, maar het zijn jonge mensen en die moeten natuurlijk op de dag werken en als je niets vraagt, weet je het niet. Dus de stoute schoenen aangetrokken en met succes! De buurman werkt soms ook thuis en hij gaat in ieder geval proberen dat zoveel mogelijk op donderdag te doen. Geweldig! Jan kan haar dan als hij thuiskomt direct weer ophalen. De eerste keer, op 20 februari, was direct een succes. Tara had wel even zitten piepen toen ik haar achterliet, maar dat doet ze thuis ook als ik wegga, zelfs als Jan gewoon thuis is. Het is even wennen. Net als mee in de auto, dat vond ze in het begin ook niet leuk en dat is inmiddels ook geen probleem meer.
Tara is een kletsmajoor. Je kan het geen blaffen of piepen noemen, ze kletst en ik moet er steeds zo om lachen. Voor een 'klein meisje' heeft ze best een donkere stem. Soms kletst ze tegen ons, alsof ze zich in het gesprek wil mengen en een andere keer loopt ze gewoon een beetje te mopperen alsof het haar niet zint wat er gebeurt. Het is een apart geval, dat meisje van ons, maar ze brengt leven in de brouwerij. Ik kom natuurlijk veel meer buiten om te gaan wandelen en het is ook nog eens een heerlijke knuffel. 
De wandelingen worden al wat langer en ik ga elke dag ook een keer richting het park. Regen vindt ze wat minder, wat wij niet erg vinden natuurlijk. Als we naar buiten gaan en het regent, keert ze al snel om en wandelt ze richting huis. Zou ze misschien aanvoelen dat wij het ook niet leuk vinden?
Wat ook wel leuk is dat we steeds van iedereen horen 'wat is ze al gegroeid!' Op 29 februari weegt ze al 13.5kilo en ze groeit vooral in de hoogte. In verhouding met de rest van haar lichaam worden die pootjes steeds langer en het wordt al een klein slungeltje. Ze klimt steeds makkelijker op de bank en loopt zelfs over van de 2-zits naar de 3-zits. Dat vind ik er soms wel spannend uitzien, maar volgens Jan bekijkt ze steeds heel rustig hoe ze dat moet doen. Het is net als bij de cursus, ik vind het spannend als ze over de schutting of de catwalk wandelt, maar zij zou er het liefst rennend overheen gaan. Klik op de foto om naar het album van februari te gaan.

Maart 2020
 Tot nu toe kreeg Tara 4x per dag eten, maar we hebben inmiddels die 4e keer (rond 21.00 uur) laten vervallen. Ze krijgt nu nog maar 3x per dag eten en 120 gram per keer. Tussendoor krijgt ze altijd nog een stuk of wat beloningsnoepjes. Op woensdag 4 maart is het mooi weer. Jan wilde graag gaan vliegen, maar ik neem Tara niet meer mee naar het werk. Renée komt wel rond 13.00 uur schoonmaken, maar dan zit Tara na 15.00 uur toch nog een paar uur alleen, want ik ben pas rond 17.00 uur thuis. Volgens mij moet dat wel kunnen, maar Jan vindt dat maar niks, dus blijft hij thuis. We moeten ’s avonds ook al de deur uit om naar de theorieavond voor de puppycursus te gaan, maar dat is geen probleem. Dan kan Tara een paar uurtjes om de hoek logeren, bij Raoul en Sabine. Dat is handig zo dichtbij, want na een klein rondje wandelen na het eten kan ik meteen doorlopen om haar weg te brengen en zij vinden het gezellig, zo'n klein puppenkind in huis. Tara laat het wel duidelijk merken als ze vindt dat ze niet genoeg aandacht krijgt. Dan begint ze te loeien... woooooohh... en dat doet ze ook bij de buurtjes. Ze stuurden mij deze foto. Ik moet er altijd om lachen. Het is zo'n koddig gezicht. Op donderdag 5 maart is Tara vanaf 11.00 uur weer een paar uurtjes bij Raoul en Sabine, zodat Jan naar zijn vliegmaten kan. Best handig zo'n logeeradresje om de hoek.
Als ik de volgende dag tussen de middag richting park loop, worden we ingehaald door Luna en haar vrouwtje Anita (van nummer 5). We laten ze even lekker uitrennen op het grasveld. Luna is een echt, klein snelheidsmonstertje en Tara vindt dat prachtig. Ze verdwijnen kort uit beeld als ze naar de iets lager gelegen waterkant gaan, maar ineens komen ze samen, achter de bomen langs, de hoek om rennen, achter een kat aan! Luna sjeest in volle snelheid het pad af de wijk in en Tara hobbelt daar lekker achteraan.  Roepen helpt niet op zo'n moment, maar als ze zo door blijven rennen komen ze bij de weg uit!!!!  Zover is het nog niet, maar ik voel toch een beetje paniek. Gelukkig komt het ook niet zo ver. Ze zijn samen het erf opgerend bij iemand die tegenover de pedicure woont en daar is het verder afgesloten door een hoog hek, dus ze moeten dezelfde weg terug. Luna kan dan in haar nek worden gegrepen en Anita lijnt haar aan. Dan is het niet meer zo moeilijk om ook de helemaal hieperblije Tara in haar nekvel te grijpen. Op de terugweg naar huis komen we Hannie nog tegen met haar 4 herders. Eén daarvan heeft het niet zo op puppen en snauwt even naar Tara. Hannie wijst haar direct terecht. Op zich mag Tara wel afgesnauwd worden door een volwassen hond als ze te druk is, maar dan moet het bij snauwen blijven. Deze hond kan een enkele keer ook weleens happen. Tara is echter totaal niet onder de indruk, dus om te voorkomen dat het mis gaat, houd ik de lijn wat korter en loop door.

En wat gebeurt er verder nog in maart 2020. Tara heeft een heleboel ‘eerste keer’ momentjes. Zo springt ze voor het eerst met een mooie boog op de bank, in plaats van dat ze erop klautert via onze benen. Ze stapt op een geven moment zelfs over van de ene naar de andere bank met die lange, slungelige pootjes van haar.
Ze pleegt haar eerste moord! Een rivierkreeftje dat ze in de modder, tussen het riet, aan de waterkant heeft gevonden toen ze met Luna aan het spelen was. Na een paar keer roepen reageert ze eindelijk en het kleine smerige monstertje komt 'braaf' naar mij toe. Op het commando ‘los’ reageert ze al heel goed en ze spuugt het nog bewegende beestje voor mij op de grond. Getverrr… er zit nog wat in haar bekkie ook, dus dat lepel ik er met een vinger uit. Een stukje schild en een afgebeten schaar komen er nog uit!!!! Arm kreeftje! Ik lijn Tara aan, wat niet gaat zonder zelf ook onder de stinkende modder te komen zitten en loop het laatste stukje naar huis. Tja, nu moet ze ook maar meteen voor het eerst onder de douche. Ik besproei voorzichtig haar gore pootjes en haar vieze zwarte snuitje. maar ze vindt het niet leuk en stuitert in alle mogelijke bochten om los te komen, wat natuurlijk niet lukt. Ik heb haar goed vast en ik ben natuurlijk de baas. Hopelijk wordt dit geen traumaatje…

 Wat nog meer? Oh ja, Tara is begonnen met wisselen en dat gaat razendsnel. Binnen anderhalve week heeft ze aan de voorkant nieuwe snijtanden en een keer op een avond als ze bij Jan op de bank ligt, lukt het hem om een al helemaal los zittende hoektand eruit te halen. Leuk! Die bewaren we in het doosje bij de tandjes die ik van Jessy heb. De volgende middag komt mijn nicht Els op puppybezoek met haar man. Ze hebben zelf een 3 jaar oude Golden Retriever reu en die ging vandaag naar de trimmer. Al met al was dat een was-knip-borstelbeurt van 2 uur. Best heftig en ik ben er nog niet over uit of ik Tara ooi naar een trimmer zal sturen. Dat heb ik met Goldy namelijk nooit gedaan.

Op 13 maart weegt Tara al 15 kilo en ik besluit om haar vanaf dat moment niet meer thuis op onze eigen weegschaal te wegen. Dat wordt natuurlijk steeds lastiger, want nu ze 15 kilo weegt, pak ik haar niet meer zo makkelijk op. Er is in ieder geval elke week een kilo bijgekomen, dus dat zal zo nog wel even doorgaan. Tara heeft vandaag haar eerste echte puppycursus en na de 2 weken dat er geen cursus was geniet ze weer met volle teugen. Omdat Jan toch wat mobieler is dan ik, begeleidt hij haar vandaag. En daar hebben we natuurlijk ook een paar foto's en filmpjes van.
Zie hiervoor het fotoalbum van maart.

Van Alma krijg ik een hele mooie bewerkte foto om te gebruiken op Facebook, maar ik vind hem zo mooi en ik ben er ook zo blij mee dat ik hem natuurlijk ook even op de website zet. 

Helaas wordt vanaf de week daarna de cursus voorlopig opgeschort. We hebben in de hele wereld te maken met het zich snel verspreidende Corona virus en inmiddels is ook Nederland aan de beurt. Ik krijg zelfs het bericht van mijn werk dat vanaf zondag 15 maart het zwembad gaat sluiten. Omdat de regels over het verplicht thuiszitten nog niet helemaal duidelijk zijn, mag ik in eerste instantie ook niet thuiswerken. Balen, want er valt voor mij nog genoeg te doen aan administratief werk en het zal toch ooit moeten gebeuren.
Inmiddels is het vaste prik geworden, als we na het eten op de bank zitten, kruipt Tara heerlijk bij Jan op schoot en begint ze hem helemaal af te lebberen. Natuurlijk maak ik daar af en toe foto’s van. Het is zo’n lief gezicht en je ziet haar bijna groeien op die verschillende foto's.  Op zondag 22 maart loop ik met Tara voor het eerst een rondje over de dijk. Ze is nu 4,5 maand oud en mag ongeveer 20-25 minuten wandelen. Als we echt doorlopen is dat ongeveer de tijd die je erover zou doen, maar Tara loopt onderweg natuurlijk ook wat te snuffelen en ik maak nog een paar foto’s.
Ook op het plekje waar ik met Bowie en Jessy weleens foto’s maakte. Ik heb hier mooie herinneringen aan en maakte meerdere keren foto's van de bruintjes. Eigenlijk heb ik mooie herinneringen aan de hele route! Ik heb hier heel wat voetstappen liggen. Zelfs toen Jessy te oud werd voor een halfuur wandelen, ging ze soms mee in een wandelkar.

Op 29 maart haal ik de bench weg die in de woonkamer staat. We hadden vanaf het begin toch altijd het deurtje openstaan (als we hem dichtdeden brak de pl….. uit) en Tara heeft tot nu toe niets gesloopt. So far, so good! Ik koop er nog zo'n zelfde mand bij als de mand die in de gang tegenover de slaapkamer staat, zodat ze nog steeds twee plekjes heeft waar ze kan gaan liggen. Omdat de mand kleiner is dan dat de bench was, is er ruimte genoeg voor een bak waar haar knuffels en ander speelgoed in kunnen. Dan kunnen we af en toe een beetje opruimen.... uhhh... zodat zij het er weer uit kan halen, wat ze ook direct weer doet. 
Wel raar hoor, nu ben ik ineens bijna fulltime thuis en volgens mij vindt Tara dat helemaal niet erg.

April 2020 : Klik hier voor het fotoalbum van april.
Op 1 april maak ik de derde zak met voer open (15kilo) en bestel direct maar 2 nieuwe omdat ze in de aanbieding zijn (2x 18 kilo). Met die bestelling gaat er echter iets mis, we krijgen maar één zak??? Na contact met de leverancier blijkt dat de zak zoek is geraakt. Hoe dan? Een zak met 18 kilo hondenvoer? Ze beloven de 2e zak nog een keer te gaan versturen, maar dan krijg ik én de zak die 'vermist' werd en ook de nieuwe zak. We kunnen nu wel een poosje vooruit! Voorlopig zit Tara nog op dit voer dat speciaal voor puppen is en er gaat nu per dag 380 gram in. Omdat ze vanaf 9 mei officieel alleen nog ’s morgens en ’s avonds eten krijgt, ben ik het eten tussen de middag al een beetje aan het afbouwen. Ze krijgt nu per dag 2x 135 gram en 1x 110 gram. Ik heb ook maar een extra mand besteld. Die kan dan in de gang tegenover onze slaapkamer, op de plaats waar nu de stoffen bench staat, want die is eigenlijk bedoeld voor in de auto.
Op zaterdag 4 april wegen we haar nog een keer. Ze zit al op de 18 kilo! Eigenlijk moeten we weer een keer langs de dierenarts. Die heeft een betere weegschaal, want daar kan ze zelf op gaan staan en dat is natuurlijk secuurder.
Op woensdag 8 en donderdag 9 april ga ik weer een paar uurtjes werken en Tara mag donderdag mee. Het zwembad is gesloten en we zijn daar maar met een paar collega’s, dus dat is geen probleem, al zou ze die paar uurtjes gewoon lekker loslopen, maar dat doen we natuurlijk niet. Op de terugweg naar huis rijd ik langs de uitlaatplek voor honden in Leidschenveen en ik besluit daar een keer naartoe te gaan omdat daar ook een hondenzwemplek is waar de honden zo het water in kunnen lopen. Als we daar aankomen gaat er net een andere hond in het water en ik dacht direct dan moet het zeker gaan lukken! Niet dus....die hond vindt dat het haar privéplekje is en blaft boos naar Tara als ze dichterbij komt. Tara vindt dat toch een beetje te heftig en rent weg.  Deze keer nog geen natte hond mee terug in de auto, maar dat eerste zwemmomentje gaat vast wel snel komen.
Pasen gaat snel aan ons voorbij en inmiddels heeft Tara bijna een prachtig nieuw, sprankelend wit gebit en is het Jan gelukt om van de melktandjes twee hoektanden en een kies te bewaren (zie verschil in grootte tussen een Paaseitje en die tandjes). Hij hield het steeds heel goed in de gaten als er een tand of kies los zat en dat lukte vooral 's avonds goed, omdat ze nog steeds elke avond even gezellig bij hem op schoot kruipt. Alhoewel, kruipt... ze loopt van de andere bank over naar Jan en laat zich dan gewoon tegen hem aan vallen. Oeffff... hoor ik dan soms bij Jan uit zijn mond komen. Ook tijdens het wisselen is Tara gelukkig geen slopertje geworden (afkloppen), maar zo af en toe knaagt ze toch iets kapot. Zo vond ze het vanaf de eerste week al leuk om aan de trapper van de hometrainer te knagen. Wij dachten, dat kan geen kwaad, maar uiteindelijk heeft ze er toch een stukje plastic af geknaagd…. en doorgeslikt!!!!! Normaal gesproken werkt het roepen van ‘los’ heel goed, maar die keer niet. Ik zag dat ze het doorslikte en probeerde het er met een vinger nog uit te lepelen, maar ondanks dat ik diep in haar strotje zat, het zelfs even voelde, kreeg ik het er niet uit. Ze stond te kokken van die vinger in haar keel, maar ging helaas niet over haar nek. Anders was het er misschien toch uitgekomen. Jan heeft een paar dagen nog even in haar poep zitten knijpen , terwijl het in een poepzakje zat, maar we hebben het niet meer gezien. Hopelijk krijgt ze er geen last van, want op diezelfde dag had ze ook al een dun, afgekloven reepje doorgeslikt van een harde buffelhuidkluif. We moeten het in de gaten gaan houden, want twee dagen later had ze de theedoek uit de keuken van het haakje getrokken en zat ze op dat haakje te knagen. Dat was makkelijk door te knagen, dus de theedoek hangen we voortaan aan een lusje. En ik maar tegen iedereen zeggen dat het geen slopertje is.
Tijdens de avondwandeling heb ik haar voor het eerst een stukje los laten lopen in het Buytenpark. Dat ging goed tot ze ergens een 'lekker' luchtje opsnoof. Ze was ineens in de struiken verdwenen en reageerde niet toen ik haar riep. Achter dat stukje bos loopt een fietspad, maar gelukkig rende ze niet zo ver weg. Toen ze na een minuut of 3 uit de struiken tevoorschijn kwam, zag ik dat ze haar bekkie aflikte. Ze heeft iets gegeten, maar wat? Toen ik ‘los’ riep, wat normaal gesproken heel goed werkt, kwam er niets meer uit, maar ik wilde toch even in haar bek kijken. Er zat nog wat bruine smurrie tussen haar tanden. Getverrrrr….. ze heeft waarschijnlijk mensenpoep gegeten  want tot nu toe eet ze geen hondenpoep. Zo vies!  Het enige wat ik nu nog kon doen was aanlijnen en maar hopen dat ze hier niet van aan de dunne gaat. Met mensenpoep weet je nooit of daar iets van medicatie of drugs in zit. Dat wordt een paar dagen aankijken of we iets aan haar merken.

 Op zaterdag 18 april is Joke naar ons toegekomen. Ze had Tara natuurlijk al heel lang niet meer gezien, dus die reageerde dolenthousiast. Netjes op 1,5 meter afstand van elkaar zijn we toen een stukje gaan wandelen. Omdat ik normaal wat steviger doorstap en we nu wat liepen te slenteren, begon Tara behoorlijk aan de riem te trekken. Ze wilde door! Jeetje, wat is dat ‘kind’ al sterk! Na afloop hebben we nog even in de tuin gezeten om koffie te drinken. Dat vond Tara ook wel gezellig.
De week daarop moest ik weer twee middagen werken en ik heb Tara toen op woensdag naar Joke gebracht. Zij kon dan vanuit haar huis gaan wandelen en het was heerlijk weer, dus geen straf. Op donderdagmiddag ging Tara naar de buurtjes. Die genieten ook altijd weer van haar dolle streken. Op het werk kreeg ik foto’s doorgestuurd en als je dan weet dat alles dik in orde is voelt dat goed. Ze was die avond wel aan de diarree. Misschien toch iets verkeerds gegeten?

Op vrijdagmorgen de 24e sprong Tara zelf achterin de auto. Dat was voor het eerst. Ik ben er wel blij mee, want eigenlijk is ze voor mij al veel te zwaar om nog op te tillen. We gingen naar de Dierenspeciaalzaak waar Jan al een keer eerder alleen naartoe was geweest. Hij bleef met Tara buiten terwijl ik door de enorme ruimte slenterde. Een nieuwe leren riem, voor als we ooit weer gaan trainen, een zelfde wit, maar groter kussen als die we al hebben en wat lekkere snoep- en knaagdingen. Dat telt lekker aan, want ik was zo’n € 150,00 kwijt.
Daarna zijn we naar de dierenarts gereden, omdat ik daar advies wil vragen over wel of niet en wat tegen vlooien en teken. We hebben Bowie en Jessy altijd Scalibor halsbanden gegeven, maar dan moet je uitkijken met aaien en ik deed ze het liefst ook af als ze gingen zwemmen, maar dat lukte niet altijd. We gaan het met pillen proberen. Tara krijgt er één per maand en dat proberen we zo te regelen dat het niet precies samenvalt met een wormenkuur. We hebben Tara ook even op de professionele weegschaal laten zitten, wat natuurlijk veel makkelijker is dan thuis wegen. Ze weegt nu precies 20 kilo en is pas 5,5 maanden oud. Hoeveel zal daar nog bijkomen? Ze zeggen gemiddeld tussen de 26 en 30 kilo, maar ik denk dat als het zo doorgaat ze zeker wel 32 kilo gaat worden. Zoveel woog Jessy ook ongeveer.
De volgende morgen ben ik, met Tara in haar bench achterin de auto, naar Joke gereden en vanuit haar huis zijn we samen een stukje gaan wandelen, met als doel de hondenlosloopplaats die aan het kanaal grenst. Tara heeft tot nu toe nog steeds niet gezwommen. We komen natuurlijk ook niet op zoveel geschikte zwemplekken als we alleen dichtbij huis mogen wandelen. Toen we daar kwamen was er nog geen andere hond en Tara liep alleen wat heen en weer langs de waterkant te snuffelen. Daarna rende ze wat verder en met een paar sprongen belandde ze in een met dicht riet begroeide modderplas. Neeeee..... getverrr….  Nu moet ze wel zwemmen voor ze mee naar huis mag! Dat duurde en duurde, want er ging geen hond het water in, tot er een dalmatiër kwam waar ze lekker mee ging spelen. Die rende steeds het water in en eindelijk…. yesssss.... stapje voor stapje…. in ieder geval tot aan haar buik in het water, waardoor ze weer mooi schoon werd.

Op maandag 27 april (Koningsdag) was het prachtig weer. Tijdens het wandelen heb ik bij Tara de oranje halsband van Jessy omgedaan. Die was natuurlijk nog een beetje te groot, maar ze zag er nu hartstikke feestelijk uit. De riem moest ik echter aan haar eigen halsband vastmaken. Als ik die aan de halsband van Jessy vastmaakte, kon ze er zo uit piepen en dan zou het helemaal feest worden.

We hebben gemerkt dat als er post wordt bezorgd Tara daar niet in is geïnteresseerd. Ook al blijft dat half in de brievenbus hangen, Tara kijkt er alleen naar, ze doet er niets mee. Ze volgt door het ruitje in de deur wel degene die het in de bus stopt, maar ze laat de post met rust. Ze zit trouwens wel vaker in de gang naar buiten te koekeloeren, maar ook dan zit ze alleen te kijken. We horen haar niet. Ze geniet op haar eigen manier, al moet er niet ineens een brommer over het voetpad rijden, want daar schrikt ze nog een beetje van. Ze rent dan half omkijkend de kamer in.

Mei 2020 : Klik hier voor het fotoalbum van MEI.

En dan is het ineens alweer mei. We staan nog steeds in de Corona stand. Er is nog steeds geen puppycursus en ik werk nog minder dan anders in het zwembad, omdat administratief werk ook thuis kan worden gedaan. Hierdoor is Tara tot nu toe nog steeds niet alleen thuis geweest. Jan heeft wel gemerkt dat als ik even wegga om boodschappen te doen en hij zit boven,Tara niet meer gaat blaffen of piepen. Dat gaat in ieder geval de goede kant op. We moeten dat nu wel snel gaan oefenen en de beste dag om dat te doen is op woendag. Jan gaat dan, als het weer het toelaat, model vliegen en ik moet dan naar mijn werk. Renée komt rond 13.00 uur om schoon te maken en ik ga dan al wat eerder de deur uit. Later hoor ik dan van Renée dat Tara lekker lag te slapen toen ze binnenkwam. Als ik aan het einde van de middag thuiskom is Renée alweer weg en ook dan zie ik dat ze lekker ligt te slapen op de bank. Ze zal waarschijnlijk heel even piepen als ze alleen achterblijft, maar ze gaat in ieder geval niet blaffen. Dat stukje alleen zijn moeten we langzaamaan een beetje uitbreiden.

Op 9 mei is Tara precies een halfjaar oud en heeft ze inmiddels wel met alle honden in de buurt kennisgemaakt. Ze leert snel dat niet alle honden het leuk vinden als ze op ze af komt stuiven. Ze wordt dan afgesnauwd en ook al vindt de eigenaar van die hond dat vervelend, ik laat ze weten dat Tara ervan moet leren. Luna blijft haar grootste vriendin, ook als is het een klein hummeltje en kan ze tegenwoordig gewoon onder Tara door rennen tijdens het spelen. Het is een leuk gezicht die twee samen.
In de middag ga ik bij Ann-marie op bezoek en natuurlijk gaat Tara mee. Ze krijgt vandaag voor het eerst een kuipje vlees en nadat ze er even aan snuffelt om te kijken wat het is, wordt het nog sneller weggewerkt dan haar brokken.
Tara is erg nieuwsgierig. Behalve dat ze je overal achterna loopt, heeft ze nu ook ontdekt dat ze vanuit de vensterbank een goed uitzicht heeft op de tuin. Omdat het de laatste tijd lekker weer is, gaat de tuindeur 's morgens al vroeg open en ook al zijn wij dan niet buiten, Tara vermaakt zich daar wel. Ze sleept nu niet meer alles naar haar mandje, maar we moeten 's avonds de tuin leeghalen. Het enige dat altijd buiten moet blijven is de zwartwitte bal. Die slingert ze alle kanten op, dus het is geen goed idee om daar binnen mee te spelen.
Omdat ze op alle honden afrent, laten we haar niet zo snel los. Alleen als we bij het park zijn kan de riem af en dan stuift ze bij het woordje 'VRIJ' ook direct weg. Gelukkig komt ze ook al snel weer terug, op één keer na.... Ik voelde al een lichte paniek opkomen, maar gelukkig stond er net voorbij een bocht iemand te wachten om te kijken of er ook nog een baasje achter die hond aankwam. Ze was het pad afgerend, de brug over, naar een veld waar net een roedel honden van een hondenuitlaatdienst aan het spelen was. Spelen met andere honden, dat mist ze nu er geen cursus is.
Gelukkig, op 22 mei gaan we weer beginnen. Netjes volgens de regelgeving 1,5 meter afstand houden, maar dat is niet moeilijk op zo'n groot veld. Ze mogen voor de les weer even lekker dollen met elkaar en dan proberen we daarna of we samen nog iets kunnen leren. Het is voor mij wel lastig dat Tara behoorlijk kan trekken als ze naast moet lopen, dus halverwege wissel ik even met Jan. Die kan wat harder aan de riem trekken om haar tot de orde te roepen.
Tijdens de warme dagen hebben we gemerkt dat Tara vaak de schaduw opzoekt. Dat doet ze niet alleen tijdens de cursus als ze even mogen spelen, ook tijdens het wandelen zoekt ze de donkere schaduwplekjes en soms gaat ze zelfs even liggen! Dat heb ik met Goldy, Jessy en Bowie nooit meegemaakt. Bowie ging soms zelfs zolang in de zon liggen, dat hij van ellende begon te piepen in plaats van uit de zon te gaan. daar zal Tara dus geen last van krijgen. Ze duikt soms ook het riet in. Op zich is dat niet erg, tenzij er natuurlijk een lekkere, drassige modderpoel zit, wat vaak wel te verwachten is zo dicht langs de waterkant. Als ze daarna zou gaan zwemmen is dat niet zo erg, maar madam hoeft nog niet zo nodig. We hebben toen het wat warmer werd een badje met water gevuld, zodat ze daar lekker in kan rondplonzen om schoon te worden, maar tot nu toe loopt ze er hoofdzakelijk omheen te draaien. Ook bij de uitlaatplaats aan het kanaal gaat ze nog niet echt zwemmen. Ze loopt het water in, ze rent er doorheen, maar daar blijft het bij. Ach, we hebben nog alle tijd. Waarschijnlijk zal ze ineens achter een andere hond aangaan die wel gaat zwemmen. we wachten het geduldig af.

 Juni 2020 : klik hier voor het fotoalbum van juni.

Om een beetje regelmaat te krijgen voor Tara (maar ook voor mij) op de twee dagen dat ik nog moet werken, regel ik voortaan steeds oppas voor de donderdag. Ze gaat dan naar Joke of naar de buurtjes om de hoek. Op woensdag komt Renée vanaf 13.00 uur 2 uurtjes schoonmaken, dus als Jan dan de deur uitgaat, is Tara niet zolang alleen. Ik kom dan meestal rond 17.00 uur thuis, maar soms is Jan er zelfs al eerder. Inmiddels is Robin, de kleinzoon van Joke en Gerard, al helemaal gewend aan Tara. Hij is bang van honden, maar Tara vindt hij wel lief. Ze luistert ook naar hem als hij met haar speelt. Het woordje ‘los’ kent ze al heel goed, dus een balletje terugbrengen zodat Robin hem weer kan weggooien is een leuk spelletje.

Alma maakt weer een hele mooie omslagfoto voor Facebook.
Vrijdag 5 juni. Het moest natuurlijk een keer gebeuren. Nadat we alleen maar droog weer hebben gehad, komt het vandaag met bakken uit de lucht en het ziet er ook niet naar uit dat het binnen een uur droog zal worden. Jan besluit om niet mee te gaan naar de cursus. Hij blijft lekker in zijn bedje liggen en ik geef hem geen ongelijk. Waarom zou je met z’n tweeën zeiknat worden. Er blijken er meer te zijn die liever in hun bed blijven liggen, want we zijn maar met z’n vieren. De twee zusjes (labradoodles) zijn er niet, de mini tackel is er niet en we missen ook de bearded collie. Het houdt wel in dat wij wat meer aandacht krijgen en als de instructeur aan het einde probeert Tara netjes naast haar te laten lopen, geeft ze toe dat Tara wel erg sterk is. Ze adviseert mij om een leren riem te gebruiken. Doordat de riem die ik nu gebruik drijfnat is geworden, doet hij, als Tara trekt, nog meer pijn aan mijn handen dan anders. Eigenlijk gaat alles goed, behalve het netjes naast lopen, waardoor ik aan de riem moet trekken met een draai linksom.
Op zaterdag 6 juni gaan we bij Tom en Daantje op visite. Het is voor het eerst sinds 15 maart dat we ergens op visite gaan, maar ook voor het eerst dat Tara bij andere mensen binnenkomt die dan ook nog twee honden hebben, Cavalier King Charles. Het is tijdens het kennismaken even wat druk, maar het gaat gelukkig allemaal goed. Daantje stopt Simba en Benji tijdens het eten wel even in hun bench, zodat we daar niet steeds op hoeven te letten.
Het is alweer een poosje geleden dat ik van iemand hoorde dat er op zondagmorgen een groepje mensen met honden naar het Buytenpark gaan, zodat ze daar met elkaar kunnen spelen. Ik besluit om een keer op tijd op te staan, wandel met Tara die kant op en ja hoor, ik hoor en zie een groep honden rennen op het veldje. Ik maak Tara los en ze stuift er dolenthousiast op af. Whooo.. whooo... denken die andere honden,….. een nieuwe hond die nog niet bij de roedel hoort!! Ze stuiven allemaal op haar af en al snel rollebolt Tara een paar keer met een van de honden, een Husky, over het gras. Gelukkig zijn het allemaal sociale honden en omdat Tara zich verder ‘netjes’ gedraagt en ook omdat ze zien dat het nog een pup is, blijft het allemaal gezellig.

Op vrijdag 12 juni hebben we weer cursus. Ik heb een leren riem gekocht, maar vraag toch aan Jan of hij Tara in het begin vast wil houden. Op het stuk vanaf de auto naar het veldje waar ze los mogen om te spelen, loopt Tara behoorlijk hard te trekken en zelfs Jan heeft er moeite mee. Ze wil zo graag naar haar vriendjes dat netjes naastlopen geen optie is. Na het spelen neem ik de riem over en behalve dat ze af en toe wordt afgeleid door de groep honden van de gevorderden cursus, die verderop bezig zijn, gaat het best goed. Ook het onderdeel 30 seconden blijven liggen terwijl ik een stukje van haar af loop en de riem naast haar op de grond ligt gaat goed.  Omdat Tara vandaag weer een paar keer gaat liggen om uit te rusten, niet alleen tijdens het spelen, maar ook tussen de oefeningen door, besluit ik voor de zekerheid een afspraak te maken bij de dierenarts. Misschien is er niets aan de hand, maar toch…. We hebben dit niet meegemaakt met onze andere honden. We kunnen daar op maandag de 15e al terecht. Bij de dierenarts wordt Tara beluisterd en bevoelt, maar alles klinkt goed. Het hartje en de longen zijn in orde en we weten dat Tara goed eet en drinkt. Ze weeg inmiddels 25,6 kilo. En dat terwijl ze pas 7 maanden oud is. Geen reden om ons ongerust te maken, maar ik ben toch blij dat we even langs zijn geweest. Je weet maar nooit.
Dinsdag 16 juni. Zo lig je nog lekker in je bedje en zo sta je om 6.45 uur met je hondje aan de riem buiten. Tara was gaan piepen, wat ze anders nooit doet en omdat ik zag dat ze ook aan het hijgen was, heb ik mij vlug aangekleed en ben met haar naar buiten gegaan. Poep opruimen was geen optie, want het spoot eruit. Ze was aan de diarree, maar wat goed dat ze dit heeft aangegeven en ik was heel blij dat ik haar had gehoord. Toen we terugkwamen heb ik haar 100 gram eten gegeven en we zijn om 11.00 uur nog een keer naar buiten gegaan. Het was nog wel erg dun, maar nu gelukkig maar een heel klein beetje. Na binnenkomst weer 100 gram eten gegeven. Je merkt verder niets aan haar, dus ik heb geen idee wat er aan de hand is. Nadat ik om 14.00 uur boodschappen had gedaan, ga ik om 14.00 uur nog een keer met haar naar buiten. Ook nu weer dunne poep, maar ze moet ook overgegeven. Wat kan er aan de hand zijn? Heeft ze iets verkeerd gegeten? Omdat ze daarna wel kwam zeuren om eten, heb ik haar toch nog maar 60 gram gegeten. Gelukkig bleef dat erin. Pas de volgende morgen ziet het er wat steviger uit en daarna merken we niets meer aan haar.
Op vrijdag 18 juni is het bloedje heet. Niet echt mijn favorite weertype en ik ben blij dat Jan de cursus met Tara wil doen vandaag. Het gaat al steeds beter. Ik kan vandaag zelfs zeggen een 10 met een griffel voor de oefening vanaf afstand voor komen aanrennen, netjes zit, een paar seconden wachten en dan aan de voet. Tara heeft het helemaal perfect uitgevoerd.

 Op 19 juni gaan we op visite bij Gerard in Culemburg. Omdat er op dat moment geen verkeer in de straat rijdt, laten weTara vanaf de auto naar Gerard toe rennen. Hij staat voor zijn huis op het voetpad op ons te wachten. Het is zo leuk om te zien hoe enthousiast ze kan zijn. We zijn nog niet veel op visite geweest i.v.m. Corona, dus voor Tara is het weer een leermomentje. Ze loopt het hele huis door en snuffelt in alle hoekjes en gaatjes. Omdat het lekker weer is lopen we 's avonds een rondje door het oude gedeelte. We komen langs een fontein en Tara vindt dat helemaal niks. Ze blijft een beetje op een afstand en dan ineens, precies om 22.00 uur, stoppen de spuiters en wil Tara alles wel even van dichtbij bekijken. We gaan nog even op een terrasje zitten en nemen daar een drankje voor we weer teruglopen. Gerard laat nog weten dat als we ooit oppas nodig hebben voor Tara hij zich aanbevolen houdt.

 Op Facebook plaats ik ook regelmatig foto's van de belevenissen van Tara en inmiddels heb ik daar met een zusje (Nikkie - roze bandje ) en een broertje (Finn - groene bandje) contact via Facebook. Vooral Nikkie lijkt sprekend op Tara. De baasjes van Nikkie en Finn hebben allebei al een keer een pup van dezelfde fokker gehaald (vd Oosterhoeve), dus Nikkie en Finn worden ook een beetje opgevoed door een oudere 'zus' (Kaya) en  'broer' (Finn). Kaya woont bij Nikkie en is een pup uit het K-nest. Jip, woont bij Finn en is een pup uit het G-nest. Bij allebei was Finley de moeder.

We hebben sinds Tara bij ons in huis is nog niet zo'n heftig onweer gehad als vandaag (22 juni). Tara heeft even naar ons gekeken toen er na een heftige flits een enorme knal kwam, maar ze was niet bang. Ze ging zelfs gewoon naar buiten in de plenzende regen. Elke keer kwam ze weer naar binnen om te worden afgedroogd en dan hoppa, ging ze weer naar buiten.

 Een apart dingetje van Tara. Ze pakt de stokken altijd vast aan een einde. Wel makkelijk om ergens tussendoor te kunnen lopen, maar soms ook gevaarlijk, want als ze de stok al wandelend over de grond sleept, kan die zomaar achterin haar strotje komen. Op deze foto lijkt het net een wandelstok.

Eindelijk, op 29 juni heeft Tara voor het eerst echt gezwommen. Niet alleen poedelen, maar met haar pootjes van de grond om een stok te pakken die net iets verder lag en dan al spetterend terug komen zwemmen. We waren naar Den Haag gereden en moesten op de terugweg even bij Joke langs om wat af te geven. Toen ik zei dat ik even naar de hondenspeelplaats wilde wandelen, wilde Joke wel even meelopen. Jan kwam ook die kant op met de auto. Er waren geen andere honden, dus ze had geen voorbeeld, maar toen we met stokken gingen gooien, kwam ze op een gegeven moment toch in het diepere gedeelte. Yessss..... ze zwemt! Eindelijk!

 Op 30 juni hadden we ook een uitje gepland. We gingen naar Conny, in Friesland en daar woont ook Dobby, dus dat wordt samen spelen en een stukje wandelen. Dat spelen lieten we ze eerst buiten doen, want dat ging er nogal druk aan toe. Zelfs zo druk, dat ze op een gegeven moment eigenlijk te moe waren om te spelen, maar ze liggend op de grond doorgingen. Ook het wandelen was leuk. Tara ging voor het eerst zonder problemen samen met een andere hond achterin de auto. Op de parkeerplaats aangekomen rende ze Dobby achterna. Die weet vast wel de weg hier.  Heerlijk rennen en lekker vies geworden in het zand dat een beetje nat was. We boften, want er was al heel wat regen gevallen, maar tijdens het wandelen was het droog. Op de heenweg had Tara zich nog even laten horen, tenslotte was dit de eerste lange rit sinds ze bij ons was, maar op de terugweg heeft ze alleen maar liggen slapen.

Juli 2020. Klik hier voor het fotoalbum van juli.
Omdat we in juli ook een weekje op vakantie zijn geweest en Tara heeft kunnen zwemmen in een speciaal hondenzwembad, heb ik nog een extra album aangemaakt. Klik hier voor het album over het zwembad in Oeffelt.
In de eerste week van Juli moet Tara weer een vlooien- tekenpil hebben en daarvoor zijn we even naar de dierenarts gegaan, omdat ze op zijn. Natuurlijk moest Tara ook weer even op de wegschaal. Ze weegt inmiddels 28 kilo en er zal nog meer bijkomen gaan we maar even vanuit.

Op 5 juli, nog geen reünie, maar wel hoog bezoek! Mama Puck komt op visite met huisgenootjes Youk (15 jaar), Joffey (bijna 11 jaar en dochter van Youk), Kaya (bijna 9 jaar) en natuurlijk ook Bertie en Ineke. Het zou voor de hondjes een beetje ver lopen zijn geweest, dus dat het nu met de auto kon was wel wat makkelijker. Wat een boel hondjes ineens in onze kleine tuin, maar het was heel gezellig. We hebben natuurlijk alleen over de hondjes zitten kletsen, maar we hebben ook een stukje gewandeld.  Youk mocht in de kar en zat helemaal te stralen! Wat een lieverd is dat ook. Allemaal trouwens. Bertie en Ineke namen de stamboom mee. We waren natuurlijk al de trotse eigenaren van Tara, maar nu hebben we ook haar officiële papieren in huis.

Op 11 juli zijn we samen met Joke voor het eerst wat verder gewandeld dan de 45 minunten die Tara nu voor haar leeftijd mag wandelen, maar we zijn onderweg wat gaan drinken bij Snowworld. We kwamen nu langs een hondenvijver en ondanks dat Tara niet gaat zwemmen, pootjebaden vindt ze heerlijk. Bij Snowworld zijn we binnen gaan zitten, omdat we niet in de zon wilden zitten. Tara kreeg direct een bak water, maar toen daar even later een wesp in rondzwom, hebben we haar er maar niet meer uit laten drinken.

Socialiseren, dat is niet alleen spelen met andere honden, maar ook mee uit eten, in de bus of tram, harde geluiden zoals brommers, auto's enz. Omdat we in het openbaar vervoer voorlopig een mondkapje op moeten en we 'mensenmassa's' willen vermijden, stellen we het meerijden in bus of tram maar even uit. Mee uit eten gaan we wel uitproberen en de eerste keer, op 15 juli, was Tara nog niet van plan om netjes te gaan liggen, maar dat gaat vast wel goedkomen als we dat wat vaker gaan doen.
 Op 18 juli kreeg Tara haar eerste diploma. Ze had de puppycursus goed afgesloten, al waren er wel een paar verrassingen. Blijven liggen als ik wegloop en dan op afstand 3o seconden blijven liggen... wat ze altijd goed deed, vertikte ze vandaag, maar het commando 'sta' voerde ze juist direct goed uit, terwijl ze daar soms wat extra aandacht voor nodig heeft. Een mooie cijferlijst, in totaal 72 punten. Van haar groep met 8 puppen was ze de beste, maar van alle groepen van in totaal 34 puppen was ze 7e. De beste, een Berner Sennen, had 76 punten, dus eigenlijk scheelt het nieteens zoveel. Wat een toppertje hè, die Tara.

Een midweekje mee op vakantie naar Haps, van maandag 20 tot vrijdag 24 juli, met Joke. Tara mocht slapen in de slaapkamer, mee in de ontbijtruimte (aangelijnd natuurlijk) lekker vaak wandelen, mee uit eten, zwemmen met heel veel andere honden, op bezoek bij mijn broer Tinus en schoonzus Anny, volgens mij zijn we deze week goed bezig geweest met het socialiseren. Vooral dat zwemmen viel goed in de smaak bij haar, ook al bleef het bij pootje baden en lekker rennen. Het is jammer dat het zover weg is, anders zou ik er zomaar een paar keer in de week met haar naartoe gaan.
Vanaf vrijdagmiddag waren we weer thuis en dat was natuurlijk weer even wennen. Niet meer mee in de slaapkamer en ook niet zoveel hondjes om mee te spelen. De cursus begint pas in september, dus tot die tijd zal ze het met de hondjes uit de buurt moeten doen. Ook leuk natuurlijk, maar dat zijn er nooit zoveel tegelijk.

Augustus 2020
Omdat Ineke en Bertie bij alle broertjes en zusjes van Tara zijn langs geweest en ze daar hele leuke foto's hebben gemaakt, hier een link naar het album waar de foto's van die middag instaan.

Aangezien ik sinds half augustus een nieuwe telefoon heb en het mij tot nu toe niet is gelukt de foto's die daarmee gemaakt zijn over te zetten op mijn pc, heb ik nog geen online fotoalbum aangemaakt. Gelukkig heb ik wel de gebeurtenissen bijgehouden, zoals bijvoorbeeld dat ze voor