De ‘beruchte’ Vierdaagse van 2006, de Vierdaagse die na één dag werd afgelast.

Wil je niet het hele verhaal lezen, maar alleen de foto's bekijken, klik dan HIER.

Het zou mijn 25e worden, dus dat betekent niet alleen een klein, los nummertje, maar een hele nieuwe, mooie medaille. Wat zeker ook meespeelde, ik had na twee jaar eindelijk een uitslag gekregen van alle onderzoeken die ik in die periode had gehad. De diagnose was dat ik leed aan de spierziekte Miyoshi Distale Myopathie. Van de neuroloog mocht ik wel de vierdaagse gaan lopen, ook al begreep ze niet dat ik dat nog kon, maar ik kon er wel vanuit gaan dat dit de laatste keer zou zijn. Ik begreep er niets van. Wandelen was mijn lust en mijn leven. En dat zou ik dan niet meer kunnen? Mijn klachten waren vooral bij het dansen. dat deed ik ook graag, maar ik merkte dat ik niet meer op mijn tenen kon staan. Als gevolg daarvan was ik een keer gevallen en dat was voor mij de druppel. Wat mankeer ik? Toen zijn de onderzoeken begonnen. Eerst bij de fysiotherapeut, maar die stuurde mij direct door naar de neuroloog. Al met al heeft het twee jaar geduurd voor er een diagnose was. Hierover meer op de pagina informatie en in de verschillende dagboeken.

Op 6 februari 2006 begon de inschrijving voor de eerste periode. Ik was er snel bij, want al om 0.02 uur werd mijn inschrijving via e-mail bevestigd. De officiële bevestigingskaart kwam wat later binnen via "snailmail". U dient zich op maandag 17 juli 2006 te melden op start/finish terrein de Wedren bij startbureau wit 40A stond erop, en ook: uw loopnummer in 2006 is 40-A-297. Het aftellen is weer begonnen.

Zaterdag 15 juli, de laatste spullen worden in de koffer gedaan en op zondag 16 juli, om 13.00 uur rijd ik weg en een halfuur later sta ik op de stoep bij Hetty die, zoals elk jaar op zondag, met me meegaat naar Nijmegen. In eerste instantie natuurlijk voor de gezelligheid, maar ook om me te helpen met alle bagage naar binnen te sjouwen. We rijden snel weg want het is poepiewarm. Nadat je met de ramen een stukje geopend bent weggereden, voel je gelukkig een beetje wind, ook al is dat een warme wind. Omdat we nergens oponthoud hebben zijn we om 15.00 uur al in Nijmegen en rijden we bij de St. Annastraat niet naar links, richting centrum, maar naar rechts, richting McDonalds. Even een ijsje halen voor we smelten. Het is daar heerlijk koel binnen en ik denk dat ik hier op vrijdag ook maar even binnenloop voor ik de laatste kilometers over de Via Gladiola afleg. We zitten recht tegenover het veld waar de militairen op vrijdag hun wandelkloffie omwisselen voor hun blinkende outfit voor de laatste 5 kilometers. Wel een gek gezicht nu zo'n heel leeg veld en ik maak een foto om die op vrijdag naast een foto te kunnen leggen van de situatie op die vierde en laatste dag. Helaas.... dat pakte allemaal anders uit.....maar dat gedeelte komt later. Even later stappen we weer in de auto en rijden richting het appartement waar ik dit jaar voor de derde keer zal vertoeven. Als we daar aankomen zie ik dat alle deuren al openstaan. Oh ja, het kon erg warm worden in dit gebouw als er een zonnetje opstaat en dat is nu zeker het geval. We drukken toch maar even op de bel en Bas komt er meteen aan. Hij heeft alles aan kant en het ziet er weer spik en span uit zodat ik er meteen in kan. Samen met Hetty sjouwen we alles naar binnen. Wat neem ik toch altijd veel mee!! Behalve mijn koffer met kleding heb ik een tas bij me met beddengoed, een kratje met het een en ander aan eten en drinken, mijn rugzak en een plastic bak waarin ik elke dag na het wandelen even lekker mijn voetjes kan koelen. Bas vertrekt en nadat ik alvast wat kleding op hangertjes heb gehangen en mijn bedje heb opgemaakt, zodat ik dat vanavond laat niet meer hoef te doen, lopen we naar het centrum. Slecht 20 minuten later staan we op de Wedren. Hier gaat het allemaal weer gebeuren. De aanmeldhokjes staan er al en ik zoek even naar mijn hokje. Dezelfde als verleden jaar, lekker dicht langs de weg, dat scheelt weer een paar metertjes lopen..... Achterin staan stapels dozen, nog ingepakt in het plastic. Waarschijnlijk zitten daar alle extra foldertjes, snoepjes enz. enz. in die we morgen krijgen, naast ons startbewijs en knipkaart. Het is warm, erg warm en ik ben blij dat ik mijn voeten heb ingesmeerd met zonnecrème, want verbrande voeten is iets dat ik er tijdens het lopen niet graag bij zou hebben. In de stad is het gezellig druk. We wandelen wat rond en al snel zitten we op een terrasje. Wel in de schaduw, want het lijkt me met de wetenschap dat het de hele week zonnig en warm zal blijven verstandig om vandaag niet te gaan zitten bakken. Omdat ik als het zo warm is weinig trek in eten heb, nemen we ergens een broodje om toch wat voedsel naar binnen te krijgen. Ik zal die energie wel nodig hebben deze week! Als we even later weer zijn neergestreken op een terrasje, vlakbij een podium waar ze gezellige muziek ten gehore brengen, komen er nog meer vrienden aangewandeld. Hetty vertrekt op een gegeven moment richting station, omdat ze vanavond nog naar Den Haag terug moet zien aan te komen en ik wandel niet veel later op mijn gemak terug naar mijn onderkomen voor deze week. Er komt niet veel van slapen, het is warm. Ik laat het raam openstaan, maar er komt geen zuchtje wind naar binnen.
Misschien nog maar even een cappuccino nuttigen.... 

Maandag 17 juli, Blauwe Maandag!
En waarom is het ‘Blauwe’ Maandag? Omdat er vandaag op de Wedren een meeting is met de leden van het walkers4walkersforum. We hebben afgesproken om 14.00 uur bij de beeldjes en de meesten van ons zullen hun speciale blauw T-shirt dragen. Het zal er dus blauw zien van de leden. Maar eerst ga ik mij aanmelden bij bureau 40-A. Omdat de zon al lekker op de ramen staat te branden ontvlucht ik het appartement zodra ik klaar ben met douchen, aankleden en eten. Dit jaar heb ik helaas geen fiets ter beschikking. Vorig jaar mocht ik die van Bas gebruiken, maar zijn fiets is gestolen. Ach... het is maar twintig minuutjes lopen en ik hoef niet in de rij te staan bij de stalling. Van Danyell heb ik al een berichtje ontvangen:"ik ben aangemeld!" Als ik bij de Wedren aankom kijk ik om me heen of ik haar zie. Het is er alweer poepiedruk en als ik doorloop richting mijn startbureau zie ik dat daar een behoorlijke rij staat. Wat is dat nu? Vorig jaar kon ik bijna zo doorlopen? Net als vorig jaar staat mijn broer Kees ineens voor me. Ook hij heeft bureau 40-A als aanmeldbureau. Hij loopt dit jaar voor de 24e keer. Ik sta nog maar net in die rij als Danyell komt aanlopen. Ze weet te vertellen dat we het cadeau dat we dit jaar krijgen van de organisatie i.v.m. het feit dat het een jubileumjaar is (de 90ste) niet bij het aanmelden krijgen, maar dat we daarvoor weer in een andere rij moeten gaan staan. Wat??? Nog een keer in de rij? Na een kwartiertje neem ik de magneetkaart met de knipkaart voor de eerste dag in ontvangst en sluit ik aan in de rij voor de rugzak. Gelukkig staat die rij in de schaduw, want ik heb mijn portie zon alweer gehad. Als ik hem dan eindelijk in ontvangst mag nemen, zie ik dat het wel een hele mooie rugzak is. Er zit een embleem op van de 4daagse en aan beide zijkanten kan je er een flesje/bidon in stoppen. Omdat we nog alle tijd hebben tot de meeting lopen Danyell en ik richting centrum. We zoeken zoveel mogelijk de schaduwplekjes op want we zijn allebei niet zo happy met die bloedverziekende hitte. We gaan op een terrasje zitten voor een lekker bakkie cappuccino met appelgebak, maar wel onder een parasol! Omdat Danyell gisteren al in de stad is geweest, heeft ze het nieuwe stukje route voor dag 2 langs de Waalkade al gelopen. Ik heb gehoord dat het laatste stuk een echte 'kuitenbijter' zou zijn en ben dan ook heel benieuwd. Gelukkig valt het mee. Het stukje is een ietsjepietsje stijl en dat stukje ligt dan ook nog in een bocht waar grotendeels schaduw is. Dat gaat best wel lukken! Inmiddels tikt de klok door en het is tijd geworden om weer terug te lopen naar de Wedren. Als we daar aankomen zie ik Douwine staan die hevig naar ons wenkt. Even een handtekening zetten op een enorme banner in de vorm van een boekenbon om Sunny te feliciteren. Ze is morgen pas jarig, maar omdat we vandaag allemaal bij elkaar komen is het leuker om vandaag een klein feestje te geven. Daarna loop ik naar de banken onder de bomen omdat mijn broers Henk en Tinus daar altijd zitten met een aantal familieleden en vrienden. Wat wel leuk is om te vermelden, mijn broer Henk loopt de 4daagse voor de 28e keer en de broer van Danyell, ook Henk, loopt de 4daagse voor de ..... ja, inderdaad... 28e keer! Toeval? Nadat ik twee paar paarse Sunny-veters aan hem heb verkocht, omdat ik hem in Diekirch niet ben tegengekomen, vertelt hij dat hij van plan is in 2008 naar China te gaan voor een wandelmars. Ik vraag hem om dan vooral niet te vergeten een foto van zijn schoenen met de paarse veters  te maken voor Sunny.  Als ik even later naar de broer van Danyell loop om die twee 'Henken' aan elkaar voor te stellen, hoor ik dat hij ook van plan is in 2008 naar China te gaan. Weer toevallig?  En dan, de BLAUWE MAANDAG MEETING van de leden van het walkers4walkers forum. Het zag blauw en het was gezellig. Kijk maar wat een leuke foto’s er gemaakt zijn. Er werd wat afgekletst en de tijd vloog voorbij. We stonden echter niet op de afgesproken plek bij de beeldjes, omdat daar geen schaduw was. Even over drieën ben ik naar het gedeelte bij de banken gelopen om te kijken of ik Jan en Lisanne kon ontdekken die daar met de rest van hun groep ook zouden zitten. Omdat ik weer gebruik mag maken van hun verzorgingsgroep hadden ze T-shirts voor me van hun sponsor. Of ik ze ga dragen weet ik nog niet, want ze moeten natuurlijk nog gewassen worden en het was eigenlijk wel erg warm voor een T-shirt, dat merkte ik nu al met mijn blauwe walkers4walkers T-shirt. Net toen Jan me belde zag ik hem ook staan en liep naar de groep toe. Nadat bekend was gemaakt dat de route wegens de warmte niet zou worden ingekort, werden de rust- verzorgingsplaatsen bekend gemaakt. Het zijn dezelfde posten als verleden jaar. De eerste vlak voor Elst, bij de splitsing van de 40 en de 50km en de tweede net over de brug bij Valburg. Als ik terugkom op het veld tref ik Bill aan die alweer met de verzorging bezig is. De hielen van Burberany worden vakkundig afgeplakt. Dit in het kader van ‘voorkomen is beter dan genezen!’ Inmiddels heeft Ann Marie gebeld. Zij is op het treinstation gearriveerd en loopt alvast het centrum in. Ik besluit dan ook die kant uit te wandelen en kom onderweg Ruud met zijn dochter Manon tegen die een lekker broodje beenham staan weg te werken. Lekkerrrrrr....... Van Bosso krijg ik een sms'je. Hij zit op Plein 1944 en heeft nog wat voor me........Ik bel Ann Marie en spreek met haar af dat we elkaar daar ontmoeten en loop alvast die kant uit. Bosso ziet me al snel en geeft me een badmuts met eendjes! Hahahaha..... dankjewel Bosso!!! Dat je daaraan hebt gedacht! Even later komt Ann Marie eraan en lopen we richting het Keizer Karelplein. We gaan eten bij Pinoccio, zoals altijd. Ooit zijn we daar met mijn oudste zus Tini geweest (de moeder van Ann Marie) en sinds ze is overleden (in 2003) gaan we op haar sterfdag (16 juli) uit eten. Deze keer lukte dat echter niet op de 16e dus gaan we vandaag, op de 17e. Helaas is het terras al bomvol, maar er staat een groot bord: ‘wij hebben AIRCO!’ Zoals altijd smaakt het heerlijk en Ann Marie loopt weg om te betalen. Even later komt er iemand om te zeggen dat het niet zo lukt met pinnen, maar ze komt er zo aan. Oké... ik wacht wel even........ Ja hoor... niks problemen met de pin. Ze heeft geregeld dat ik een T-shirt en een petje krijg met de naam van het bedrijf erop en op het T-shirt een heel leuk plaatje op de achterkant. Alles in lekker fel rood en gratis en voor niks. Ik moet wel beloven het T-shirt een keer te dragen tijdens de 4daagse. Dat gaat vast wel lukken (dacht ik toen nog) alleen moet ik het eerst even wassen want dat rood geeft natuurlijk wel heel erg af. Omdat Ann Marie een nachtje blijft slapen maar mij niet wakker wil houden met haar gesnurk.... breng ik haar weg en logeert ze bij de broer van Hans. De volgende dag kan ze dan na een relaxed ontbijtje richting Lent reizen en mij daar opwachten.
Ik ga daarna weer naar het appartement, neem een douche en leg alles klaar voor de volgende dag: Mijn wandelschoenen, Waalbrug T-shirt, een rokje, onderbroek met pijpjes (tegen het schuren) en 2 paar sokken, want je weet maar nooit... Dan natuurlijk mijn rugzak, geld, EHBO-spulletjes, Sultana's en een pakje kruidkoek Mijn nieuwe platypus (waterzak) en een zakje poeder (zout/glucose-oplossing), sandalen, mijn nieuwe rode Pinoccio petje, een zakdoek, die ik eventueel lekker nat kan maken en om mijn nek doen en natuurlijk de magneetkaart en startkaart voor de eerste dag. Oh ja, ...... mijn plasfles! Of ik die ga gebruiken weet ik nog niet, maar het zou wel handig zijn, want dan kan ik staande plassen!
Als ik uiteindelijk mijn bedje is het alweer 22.45 uur. De wekker is gezet op 4.50 uur en voor de zekerheid heb ik ook het alarm van mijn mobieltje ingesteld. Welterusten... Ik lig nog een uur wakker......Het is zo warm hier...  Het raam staat open, maar er komt geen zuchtje wind naar binnen.....

Dinsdag 18 juli Nog voor het alarm afgaat ben ik al wakker. Ik draai me nog een keer om, maar zet wel het alarm van mijn mobieltje uit. Even later gooi ik mijn benen over de rand en kom langzaam op gang. Eerst ontbijten want ik ben bang dat alles wat ik nu aantrek te warm zal zijn. Het ontbijt. bestaat uit een beker drinkbrinta en een pakje Fristie. Boterhammen krijg ik 's morgens zo vroeg nog niet door mijn keel. Dat maak ik later op de dag wel goed. Vlak voor ik de deur uit ga vul ik mijn waterzak tot aan het randje. Met deze temperatuur is dat het belangrijkste om bij je te hebben. Nog even naar de wc en dan vooral niet vergeten mijn billen in te smeren met een lik vaseline. Ik ben er helemaal klaar voor. Het zweet staat inmiddels al op mijn voorhoofd  en ik vlucht naar buiten, waar het gelukkig iets koeler is. Ik ben nog maar net de deur uit of ik zie al groepen militairen lopen, die vanaf Heumensoord komen. Zij kunnen ergens op de route voor Elst een stukje afsnijden om deze extra gemaakte kilometers weer goed te maken. Even over zessen ben ik bij de start en zie nog net Syl vertrekken. Haar kaart is al gescanned. Ik stuur een berichtje naar Danyell en meld dat ik bij de wc's sta naast de fietsenstalling. Niet veel later komt ze aanlopen. Haar fiets heeft ze inmiddels in de stalling gezet. We aarzelen even waar we aan zullen sluiten want het is een stuk drukker dan verleden jaar. Dat kan natuurlijk best wel kloppen omdat er niet meer voor diploma's gelopen mag worden en daardoor is het vooral op de 40km drukker. Toch maar aan deze kant aansluiten en het valt gelukkig mee.
Om 6.25 uur worden onze kaarten gescanned en kunnen we starten. Zoals gewoonlijk lopen er heel wat studenten rond. Die hebben de hele nacht doorgefeest en ze wensen de wandelaars succes. Eerst maar die Waalbrug over want daarvoor loopt het altijd vast en zodra je aan de andere kant bent wordt de weg weer wat breder. Het blijft een mooi gezicht. Zo vroeg in de ochtend met de zon op de brug en al die wandelaars. Het legioen is nog stil.... Het is pas 6.45 uur. Tot vanmiddag!!!
Omdat Danyell in Bemmel even naar de wc wil en daarna zal stoppen bij de RET verzorging en ik liever de eerste paar uur doorloop, gaan we vanaf hier onze eigen gang. We spreken wel af elkaar via SMS'jes op de hoogte te houden van waar we zijn. Vorig jaar zijn we namelijk elke dag op ongeveer dezelfde tijd gestart en binnengekomen, dus is het best gezellig om een stuk bij elkaar te lopen. Even over negenen loop ik Elst binnen. Hier volgt eerst een stukje nieuwe route want we gaan niet over maar onder de spoorbaan door. Even voor Elst heb ik mijn eerste rust bij de 2 Marijkes. Ik krijg een kopje koffie en een broodje en kom weer even helemaal bij. Voor de zekerheid plak ik de bal van mijn rechtervoet af omdat het daar een beetje geïrriteerd voelt. Als ik later weer doorloop voelt het of er een steentje in mijn schoen zit. Gelukkig is dat gevoel snel weer weg. Als ik 20 minuten later door het centrum van Elst loop zie ik ineens een vlaggenstok voor me met paarse veters. Heeee..... Sunny was here!!!!!  (De eigenaar heeft zich later in mijn gastenboek gemeld). Ik passeer een bordje waarop staat "gratis koffie" en krijg niet veel later een berichtje van Danyell dat ze daar is gestopt. We lopen dus weer vlakbij elkaar. Inmiddels is het al behoorlijk warm geworden en ik besluit om bij de eerste de beste tuinslang mijn petje en zakdoek nat te maken. Dat kan gelukkig snel, want net voorbij de bocht zie ik al een opstopping. Waaaaater!!!! Voor de zekerheid laat ik mijn Pinoccio-petje even uitdruipen, want die is nog helemaal nieuw en ik ben bang dat hij nog rood zal afgeven. De natte zakdoek in mijn nek is heerlijk en ik voel me direct wat beter. Danyell stopt in Elst bij de RET-rust, maar ik loop door tot voorbij de brug van Valburg. Vlak daarvoor staat foto Modern en ik hoor roepen dat ik rolletje 71 moet onthouden (later bleek dat ik nog net op rolletje 70 stond).
Het duurt even voor ik de brug ben overgestoken, maar als ik daar aankom is er gelukkig direct een stoel voor me vrij in de schaduw. Ook hier word ik weer verwend en behalve een broodje en koffie krijg ik nog een banaan en een flesje frisdrank mee. Ik besluit om de steunzool uit mijn linkerschoen te halen omdat ik het idee heb dat dit de boosdoener is van dat irritante gevoel onder de bal van mijn voet. Er hangt een vlag van de sponsor bij deze rust en omdat ik even later weer een berichtje krijg van Danyell meld ik haar dat ik achter de oranje vlag zit, aan de rechterkant. Tegen de tijd dat ik mijn schoenen weer heb aangetrokken komt ze er al aan. Vanaf hier lopen we weer samen en niet veel verder, langs het water, duiken we de struiken in. Voor Danyell is dit haar vaste 'piesstop' dus ik besluit om mijn fles uit te proberen. Hoppa........ rits open, .......fles erin en plassen maar..... Aaaaahhh.... yesss, het lukt!  Hahaha lachen.... Ik heb de aandacht van andere dames die zich afvragen hoe ik zo staande kan plassen. Voor mij is dit wel een heel goed alternatief natuurlijk omdat ik door mijn spierziekte niet makkelijk vanuit hurkstand weer omhoog kan komen. Dan volgt het lange stuk naar Oosterhout. Danyell heeft ook daar een vaste rust en ik besluit om met haar mee te gaan. We moeten eerst nog in de kant voor een ambulance die met loeiende sirene voorbij komt. Ja, met dit weer vallen de mensen flauw, met bosjes tegelijk! Laten we maar hopen dat er niets ernstigs aan de hand is.... dacht ik toen nog... Even voor Oosterhout krijg ik geen water meer uit mijn waterzak, hoe ik er ook aan slurp. Ik denk in eerste instantie dat de slang geblokkeerd is. Niets is minder waar. Hij is gewoon leeg!! Dan heb ik in ieder geval genoeg gedronken. Gelukkig kan ik hem in Oosterhout, voor we de dijk opgaan, onder een douche weer bijvullen. Ik dompel meteen ook mijn petje en zakdoek even goed onder. Inmiddels heb ik contact gehad met Ann Marie. Ze staat in Lent al op ons te wachten en vraagt zich af hoelang het nog gaat duren. Lang..... antwoord ik, want we zitten nu te rusten in Oosterhout en gaan het zo heel rustig aan doen op de dijk. Ook zij probeert een plekje in de schaduw te zoeken, maar, dat horen we later, was niet gelukt. Heet..... hoezo heet....? Het is gewoon bloedverziekend heet op de dijk. Omdat Danyell laat weten dat ze zich niet lekker voelt, duiken we een klein stukje verder de dijk af naar beneden. Ik haal een paar flesjes Fristie bij een kraampje en we drinken dat staande op, want erg veel plek om te zitten is er niet. Er liggen hier al heel wat mensen. Het is waarschijnlijk een van de weinige plekjes met schaduw langs de dijk. Na een minuut of 10 gaan we weer verder en sjokken we in file achter de meute aan. Er wordt niet gezongen en iedereen is met zichzelf bezig. Als we een groep militairen passeren, voor hen is het nog moeilijker om in te halen, voelen we de warmte van hen af komen. Potverrr.... die moeten het helemaal warm hebben en dan nog 10 kilo op de rug ook! Dus... wat klaag ik nou?? We naderen de spoorbrug en Danyell, die wat vooruit is gelopen, stopt daar even. Schaduw!! Heerlijk!! We blijven niet lang staan want iedereen wil hier wel stoppen en daar is natuurlijk niet veel ruimte voor. Als we dan eindelijk Lent inlopen, zie ik in de verte de stok van Ann Marie boven het publiek uitsteken met daarop ook zo'n mooi rood Pinoccio petje. Hehe.... we zijn er! We lassen hier nog een stop in en lopen het terras op van het café waar je voor een Euro een biertje kan kopen als je de paarse Sunnyveters in je schoenen hebt. Nu heb ik die wel, maar ik drink geen bier. Op het terras zien we Maarten zitten met Nollie, maar omdat er geen plek in de schaduw is gaan we naar binnen en haal ik daar wat te drinken. Binnen no time worden er voor ons drie stoelen neergezet en ik doe mijn schoenen uit. Even later komt er iemand op ons af en maakt een opmerking over de paarse veters en het Sunny vignet dat op onze rugzakken zit. Sunny-friends, wie zijn jullie? Danyell en Elly... aangenaam... En wie hebben we voor ons? Maup!! Hahahah.... leuk om je zo hier te ontmoeten. Maup heeft voor ons beiden de banner gemaakt die we op het forum gebruiken.
De laatste etappe, de Waalbrug en het stukje door het centrum. Ann Marie blijft naast me lopen en in de drukte zien we Danyell een stukje voor ons lopen. Ze is duidelijk te volgen omdat we allebei een Sunny ballon aan onze rugzak hebben geknoopt. Ook op de brug is het heet, maar ik weet dat de finish niet ver meer is. Als ik even later onder een afdakje doorloop, ja... natuurlijk op zoek naar schaduw, breekt het touwtje van mijn ballon en ben ik voor Danyell niet meer zichtbaar tussen al die wandelaars. Net als in de andere plaatsen waar we doorheen lopen wordt er goed gezorgd voor water. Niet alleen om te drinken, maar ook om af te koelen, net als hier. Vanaf de tweede etage krijgen we een heerlijke douche over ons heen. Als we vlakbij de finish zijn lopen we een enorme file in. De wandelaars worden bij de kruising tegengehouden en ik zie dat je, als je vooraan staat, in de brandende zon staat. Dat gaat met Elly niet gebeuren! Ik weet uit ervaring dat het goed gaat zolang ik blijf lopen, maar als ik stil moet staan kan ik beter gaan zitten. Ik klim dan ook over het hek naar links en loop richting de voetgangersoversteek, maar blijf daarbij wel in de schaduw. Ik zie dat ik duidelijk niet de enige ben die last van de warmte heeft, want in die paar minuten dat ik moet wachten zie ik dat er drie wandelaars over het hek worden getild. Er ligt zelfs iemand aan het infuus! Later hoorden we pas wat er zich op die laatste kilometers vanaf de dijk allemaal heeft afgespeeld.

Precies om 15.45 uur meld ik mij af. Als ik zo de foto bekijk heb ik wel een behoorlijke kleur, maar ik kan nog lachen. Behalve dat ik geen liefhebber ben van de warmte, zeker niet als het zo extreem is, kan ik zeggen dat ik verder weinig problemen heb gehad. Inmiddels heb ik van Danyell al twee berichtjes gekregen. Ze vraagt zich natuurlijk af waar ik blijf. Even stoppen Ann-Marie en ik bij de patattent vooraan op het terrein van de Wedren. De bedoeling was daar twee patat te kopen om het zoutgehalte weer op pijl te brengen, maar ik verander van gedachte.... Want, wat zie ik? Een viskraam! Doe mij maar een broodje zoute haring! Lekkerrrrrr..... Daarna lopen we een stukje verder om de Gelderlander op te halen en eindelijk gaan we dan richting het veld om Danyell op te zoeken. Ze loopt al helemaal achterin en is op zoek naar leden van het forum. Nadat we ook wat hebben rondgelopen en niemand zien, gaan we naar de plek bij de banken onder de bomen. Net als gisteren zitten daar mijn broers Henk en Tinus. Omdat er geen zitplaatsen meer zijn, is Henk zo galant dat hij opstaat en zijn plekje aan mij geeft. Danyell besluit even later om naar haar logeeradres te gaan. Ze moet nog een stukje fietsen en dat is normaal wel lekker na het lopen, maar de weg gaat gedeeltelijk omhoog en met deze hitte is dat ook geen lolletje. Rob, het wandelmaatje van Henk, maakt een foto van ons. Van links naar rechts: Henk, ikke, Tinus en Ann-Marie.
Ik blijf nog even zitten en bedenk me dat ik de 2 kilometer naar het appartement nog moet lopen. Als Henk opstapt om naar het station te gaan, loopt Ann-Marie met hem mee. Het is inmiddels 17.00 uur geworden en als we nu eerst naar het appartement moeten omdat ik me wil opfrissen en daarna de stad in om een hapje te eten wordt het wel erg laat. Als ik wegloop wil ik Jan bellen, maar tot 3 keer toe moet ik die poging onderbreken, omdat er net een ambulance langskomt, met loeiende sirene. Halverwege loop ik een winkel (Coop) binnen en haal een paar bananen en een beker yoghurt. Als ik dan straks eerst een kop bouillon drink, heb ik toch wel wat gezonde dingen naar binnen.
Ik heb nog geen puf om me te douchen, het is zo warm hier binnen....... 
Eerst kijk ik naar het nieuws. Dan besef ik pas wat voor drama's zich vandaag hebben afgespeeld. Er zijn twee doden te betreuren, er zijn 5 mensen gereanimeerd. De ambulances konden het niet meer aan toen de wandelaars bij bosjes omvielen op de dijk.  Op de Waalbrug was de temperatuur van het asfalt bijna 50 graden......... djeeeeezus...... wat een drama's!  Er wordt gezegd dat de organisatie de 4daagse misschien gaat afgelasten. Echt niet! Dat kan toch niet??  Ik had wel gehoord dat de organisatie geen reden zag de route morgen in te korten, maar dat de militairen zonder bepakking mochten lopen, maar afgelasten???? Nee..... onmogelijk!
Op tv Gelderland houden ze een pol. Wel of niet inkorten van de route op woensdag? 54% zegt dan nog: NEE, niet inkorten! Ongelofelijk als je dan net hoort dat er vandaag bijna 300 mensen zijn flauwgevallen............  Ik maak me nu toch wel een beetje zorgen en besluit toch maar eerst te gaan douchen en neem daarna zoals altijd een voetenbad.
Ik zit nog maar net met mijn voetjes in het water als de telefoon gaat.  Het is Aïda en ze vraagt of ik het al heb gezien? Gezien? Wat gezien? Op internet, de 4daagse is afgelast! Uhhh... Ja doeiii..... ik kan het niet geloven. Met hetzelfde gevoel van ongeloof zoek ik direct naar de tekst op internet. Ja, daar staat het........ ik lees het nu, maar nog dringt het niet tot me door. Ik wil het gewoon niet geloven en nadat Aïda heeft neergelegd probeer ik Danyell te bellen. Wat ik ook probeer... ik krijg niemand te pakken en elke keer weer komt de melding ‘netwerk bezet’ in het display. Potverrrrrr...... ik haal mijn voeten uit de bak met water en heb ineens geen zin meer om ze lekker in te smeren. Wat zeggen ze hierover op het forum? Wat me al snel opvalt is dat als ik een paar minuten online ben en alle topics afstruin naar berichten, er om 21.15 uur een record is gebroken van het grootste aantal bezoekers online,en wel 162!! Het grootste gedeelte daarvan waren gasten, allemaal op zoek naar een bevestiging. En ja hoor, het staat al in verschillende topics.... er wordt tevens verwezen naar internetsites met meer nieuws, bijvoorbeeld dat er om 21.30 uur een persconferentie zal worden gegeven, waarin achtereenvolgens de burgemeester van Nijmegen, Guusje ter Horst, de marsleider Wim Jansen en nog iemand die verantwoordelijk is voor de veiligheid zullen uitleggen waarom ze deze wel heel rigoureuze beslissing hebben genomen.
Even later zit ik als een zombie op de bank naar de tv te staren als er meer nieuws komt, maar het dringt nog steeds niet tot mij door.  Ik lees op het forum dat Danyell naar de Wedren gaat en kleed me aan en loop voor de tweede maal vandaag het stuk naar de start. Bij de Wedren aangekomen zie ik dat wij niet de enigen zijn. Er lopen nog meer mensen wat verdwaast rond en er worden ook heftige discussies gevoerd tussen wandelaars en mensen van de organisatie. Die proberen geduldig aan iedereen die het horen wil uit te leggen waarom er is besloten de 4daagse af te gelasten. Het begint eindelijk tot me door te dringen, dit is echt! Ik droom niet.................. Danyell is er ook en we nemen een kopje koffie. Wat nu????? Op het grote scherm wordt het ook aangegeven.... dat is niet over het hoofd te zien.
We blijven nog tot bijna 2.00 uur 's nachts rondhangen. Over 2 uur zouden de 50km lopers van start gaan, weten die het wel allemaal? En al die militairen op Heumensoord? Een groot aantal van hen zal al op bed hebben gelegen toen het nieuws naar buiten kwam. Nee, we wachten het niet af. Ik loop terug en zet dan eerst de wekker uit. Toch maar proberen een paar uurtjes te slapen. Dan zien we wel weer verder.

Woensdag 19 juli. Ik lig alweer vanaf 6.00 uur wakker en nadat ik een poosje naar het plafond heb liggen staren besluit ik zo rond 8.00 uur uit mijn bed te komen. Alles gaat nog vertraagt. Ik heb geen haast, geen plannen....... geen medaille, geen feestje op vrijdag......  Het is allemaal nog zo onwerkelijk... Met Danyell spreek ik af dat we om 9.30 uur op de Wedren gaan kijken wat er verder gaat gebeuren. Als ik even over negenen de deur achter me dichttrek staat het zweet alweer op mijn neus. Nee, het is vannacht niet veel afgekoeld en als we vandaag waren gaan lopen zouden er weer een heleboel mensen in de problemen zijn gekomen.
Bij de Wedren komen we ook Danny en Nelly tegen en als om 11.00 uur de persconferentie begint zit het hele terrein bomvol. Een aangeslagen Wim Jansen legt uit dat er geen andere beslissing mogelijk was. De veiligheid van de wandelaars kon niet meer worden gegarandeerd. Zeker omdat nu bekend was dat het weer nog 'slechter' zou worden ...... nog heter! Waar je ook kijkt zie je mensen van de pers. Alles wordt vastgelegd, elke traan elke emotie....... en dat was in die korte tijd heel wat. Toen Wim Jansen een vraag van de pers over eventuele schadeclaims beantwoordde met dat dit momenteel niet het belangrijkste was omdat de veiligheid van de wandelaars belangrijker was, werd er luid geapplaudisseerd. Even later werd er nog een keer geklapt. De wetenschap dat er positief werd gereageerd op zijn uitleg en antwoorden zal Wim Jansen een hart onder de riem hebben gestoken.
Een barometer met alleen maar de gegevens t/m de 1^e dag, de andere cijfers zullen niet meer worden ingevuld. Slechts 1.021 uitvallers op die eerste dag, vergeleken met vorig jaar is dat weinig. Al snel wordt begonnen met het afbreken en opruimen. De 90^e Internationale vierdaagse. Dit jaar had een groot feest moeten worden............... Wat een triest gezicht.... Danyell en ik besluiten het centrum in te gaan. Als je hier blijft rondhangen word je helemaal depressief en tenslotte verandert er toch niets door. We lopen naar Pinoccio voor een kopje koffie, maar besluiten nadat we de kaart hebben ingekeken voor een lekkere ijscoupe te gaan. Ook in de stad hangt een speciaal sfeertje. Het is niet het Nijmegen dat ik ken, ook al zien de terrasjes er uitnodigend uit. Voor de horeca zal het natuurlijk ook een strop zijn en wat te denken voor de plaatsen die we onderweg nog zouden aangaan, zoals: Wijchen, Groesbeek, Cuyk en alle andere plaatsen. Die zitten nu met een voorraad eten en drinken voor een heel jaar! De gladiolen staan in de koelkast, maar daar zal ook geen aftrek voor zijn. Je moet er gewoon niet te lang over nadenken en als ik even later met Danyell op een terras zit langs de Waalkade vraag ik aan haar of ze zin heeft om mee te gaan in het reuzenrad. Dat is voor mij in ieder geval jaren geleden en ook Danyell heeft zoiets van: uuhh... vinden we dat leuk??? We vragen eerst nog even aan iemand van de bediening een foto van ons te maken met de Waalbrug op de achtergrond. Hoe het komt dat die op de foto bijna niet te zien is..... ik heb geen flauw idee. Het is weer een keer wat anders, we proberen er wat van te maken. Woensdag, de tweede dag van de 4daagse en ik zit samen met Danyell in een reuzenrad! We hebben in ieder geval een prachtig uitzicht over het nieuwe stukje van de route dat we vandaag zouden hebben gelopen..... slik.....
Danyell besluit vanavond op haar logeeradres nog een hapje mee te eten en dan morgenvroeg te vertrekken. Ik heb inmiddels een paar telefoontjes gepleegd en weet dat Hetty niet komt. Ze kan pas om 17.00 uur weg van haar werk en om dan een kleine 2 uur in de auto te gaan zitten puffen om met mij een hapje te eten in Nijmegen en dan weer terug te rijden is natuurlijk gekkenwerk. Ik haal een lekkere pizzapunt Hawaï en neem er een glaasje verse jus bij. Hoppa, dat is weer een goedkope en voedzame maaltijd.
Mijn collega's Astrid en Mary willen donderdag nog wel komen. Ook al valt er niemand in te halen, er is wel feest in de stad... en van de groep militairen waarmee ik vrijdag zou gaan feesten hoor ik dat ze donderdagochtend vroeg zullen vertrekken. Ze gaan nog wel proberen vanavond naar het centrum te komen. Dat wordt duimen! Oké, dan blijf ik nog even en ik bel naar huis om te melden dat ik donderdagnacht naar huis kom. Dat feesten in de stad begint uiteindelijk erg laat. Pas na middernacht krijg ik een telefoontje dat ze van Heumensoord worden 'losgelaten'. "Ik kom eraan!" antwoord ik en een klein halfuurtje later lopen we door het centrum.  
Dat het 3.30 uur zou worden voor ik in mijn bedje zou liggen had ik niet verwacht.
Het was gelukkig toch nog wel gezellig!

Donderdag 20 juli Ook vandaag sta ik weer om 8.00 uur op. Ik heb afgesproken naar Beuningen te gaan, naar de familie Aalbers. Dat kan mooi voordat Mary en Astrid komen. Even voor 9.30 uur kom ik daar aan en met Jan, Marijke en Lisanne drink ik koffie en kletsen we even bij over de 4daagse perikelen. Ook Bo heeft last van de warmte en ligt in de schaduw aan de fles. Om 12.30 uur tref ik Astrid en Mary. We lopen door het centrum, drinken wat op een terrasje en genieten van het uitzicht bij dit best wel mooie weer als je geen 30, 40 of 50km hoeft te lopen. Ik merk dat niet lopen ook betekent dat ik meer geld uitgeef...Ik koop: twee paar sokken, een onderbroek met pijpjes (not sexy at all, maar het zal hopelijk voorkomen dat mijn benen kapot schuren als ik een rok draag  (zoals afgelopen dinsdag met die hitte) ..een blouse, een paar Teva's en nog wat andere prullaria.

Maandag hadden Danyell en ik bij restaurant De Hemel al een tafeltje gereserveerd voor vrijdagavond, maar omdat dit nu niet doorging ben ik er vandaag heengegaan met Mary en Astrid. Ze hadden nog steeds een 4-daagse schotel op het menu staan ....en die was heerlijk! Kip Hawaï met gebakken aardappelschijfjes en een lekkere frisse salade. Toch maar een wijntje erbij... Na het eten zijn we nog even via de Grote Markt naar Plein 1944 gelopen waar een bandje optrad die nummers van de Beach Boys ten gehore bracht. Dat was best wel aan te horen.... toch nog even genieten.

Omdat Mary en Astrid de volgende dag allebei weer gewoon moesten werken, liepen we rond 22.00 uur richting onze auto’s. Ze zijn toen eerst een stukje achter mij aan gereden tot we de St. Annastraat op draaiden. Vanaf hier was het een kwestie van borden volgen.
Ik reed terug naar het appartement en was binnen een halfuur al klaar met inpakken. Om 23.30 uur stond alles in de auto. Voor ik wegreed heb ik even naar huis gebeld om Jan te laten weten dat ik eraan kwam. Na een goed uur rijden werden mijn oogleden wel heel zwaar .
De vermoeidheid begon me parten te spelen en ik zette de muziek wat harder en de ramen wat verder open. Gelukkig schoot het allemaal goed op. Er waren geen files of andere problemen, maar toen ik om 1.30 uur de straat kwam inrijden was ik heel blij dat ik er was.

Vrijdagochtend 21 juli.... en ik ben weer thuis...... zo raar!

Dit is een 4-daagse om niet gauw te vergeten. Het wachten is nu nog op de brief van Wim Jansen. Wat gaat er volgend jaar gebeuren? Zal ik volgend jaar in staat zijn om nog een keer de vierdaagse te lopen? Door die spierziekte is het allemaal zo onzeker... Ik ben in ieder geval van plan om vanaf nu meer te gaan trainen dan ooit. Misschien wat extra wandelvakanties? Ik moet die nieuwe medaille natuurlijk binnenhalen! Het wordt dan wel nog een keer met nummer 24 op mijn rugzak. Daar had nu die nieuwe medaille moeten zitten.