foto elly

03 08 1963

Het begon eigenlijk allemaal al op jonge leeftijd, het wandelen werd ons als het ware met de paplepel ingegoten. We gingen vaak op zondag wandelen met mijn ouders, broertjes en zusjes. De kinderwagen ging dan mee voor de twee kleinsten, één liggend en de ander zittend op de rand. Dan moesten de daaropvolgende twee in leeftijd netjes naast de kinderwagen meelopen en vasthouden aan de zijkant, zodat onze moeder een goed overzicht had op de allerkleinsten. We waren in totaal met 17 kinderen, ik was nummer 12 in die rij, maar we hebben natuurlijk nooit met z'n allen gewandeld. Het was echter wel voor een aantal van ons het begin van de liefde voor het wandelen.

Op een gegeven moment gingen we ook meelopen met georganiseerde wandelmarsen en dat resulteerde dan weer in mijn allereerste 4-daagse in 1968. Ik liep dat jaar samen met mijn broer Adri (hij liep zelf voor de 2e keer) en omdat we nog zo jong waren liepen we de afstand van 30km per dag.

FietsenGeld voor de trein hadden we echter niet......dus..........op de fiets van Wassenaar naar Nijmegen. Dat hadden we niet geoefend en daarom kreeg vooral het zitvlees het zwaar te verduren tijdens die tocht van ongeveer 150km. Ik moet zeggen dat ik deze eerste 4-daagse meer last heb gehad van zadelpijn, dan van mijn voeten of andere "normale" wandelpijntjes. Wat ik me van dat jaar nog wel heel goed kan herinneren is, dat we de vierde dag over de St. Annastraat liepen en mijn broer bloemen kreeg, gewoon zomaar.....van een wildvreemde. Omdat hij zich heel ongemakkelijk voelde daarbij......al die klappende mensen, al die aandacht............vroeg hij of ik de bloemen wilde dragen....NATUURLIJK NIET!!!!!! We wisten gewoon allebei niet waar we kijken moesten!!!

4daagse 1971 Adri en EllyIn het jaar daarop liepen ook mijn ouders, mijn broer Adri (weer) en een jonger broertje (Ton) mee. Zo breidde dat zich in de loop der jaren uit.

In 1971 liepen Adri en ik ook weer mee in Nijmegen, inmiddels liepen we allebei de 40km per dag en was hij het (zie foto) wel gewend om bloemen te krijgen.

In 1972 liepen er nog twee zusjes mee, Netty en Joke.

Vanaf 1973 ben ik een aantal jaren gestopt omdat het er niet meer van kwam om te trainen. Later.......veel later......zou ik de 4-daagse gewoon ongetraind mee gaan lopen, gewoon op karakter....(en spierpijn).

In 1982, ondanks dat ik bijna niet getraind had, kreeg het "4-daagse virus" me weer te pakken. Samen met een vriendin en mijn neefje Paul (de volgende generatie, zoon van mijn broer Kees) - die inmiddels ook was "geïnfecteerd" - liep ik dat jaar voor de 6e keer mee. Ergens onderweg...... Schoenen en sokken uit en beentjes in de lucht. Ondanks dat veel mensen bang zijn om niet meer in hun schoenen te kunnen komen (opgezette voeten of blaren) heb ik altijd bij een rust mijn schoenen uitgetrokken zodat mijn voeten even konden "luchten".

1982 met PaulPaul en Elly

Het zit er alweer bijna op!!! We staan hier ter hoogte van de plek waar mijn oudste broer Tinus woont en moeten natuurlijk even stoppen voor de foto. Nog een paar kilometer en ik kan mijn zilveren medaille met kroon (de beloning voor de 6e keer) gaan incasseren.

Inmiddels hadden ook een paar van mijn oudere broers al heel wat kilometers in de benen zitten. Mijn oudste broer Tinus (die zelf in Nijmegen woonde en waar we ALLEMAAL mochten logeren die week), Kees en Henk. Maar.......ondanks mijn stop van al die jaren was ik nog steeds "koploper" van de familie. Mijn broer Henk uit Voorburg was inmiddels wel heel fanatiek geworden met wandelen. Hij liep niet alleen de 4-daagse, maar ook steeds meer andere georganiseerde wandelmarsen. Zelfs voor marsen als de Kennedymars draaide hij zijn hand niet om en de beruchte "Dodentocht" heeft hij 3 keer meegelopen. Alleen die naam al!!!!! En wat mijn ouders jaren geleden waren gestart, het wandelen met de kinderen, zette hij voort. Zijn 4 dochters kregen het nu met de paplepel ingegoten en hebben inmiddels ook de nodige kilometers erop zitten.

 

1985 toch niet alleen1984 werd een heel bijzonder jaar. De bedoeling was dat ik dat jaar met nog 4 anderen zou gaan lopen, maar het werd een afvalrace. Door verschillende omstandigheden stond ik uiteindelijk alleen aan de start en ik zag er eigenlijk een beetje tegenop. Maar.....al snel liep ik achter een militair aan (Ben) die ongeveer mijn tempo liep en dus lekker doorstapte. Op een gegeven moment kwam er door de drukte op de dijk wat ruimte tussen ons in en hij ging daarom wat langzamer lopen. Toen ik hem weer achterop liep draaide hij zich om en riep: "hé, waar blijft mijn schaduw???" Vanaf dat moment zijn we samen op blijven lopen en kreeg ik onderweg de beste verzorging (van de wandelvereniging de Bossche 4-daagse) die ik ooit had gehad. (Op de foto één van de rustplaatsen, lekker een deken om je heen en een beker soep, of yoghurt met banaan. Uiteindelijk heb ik dat jaar heel goed gelopen en ook het jaar erop stond Ben weer bij de start op me te wachten. Deze keer liep er op de laatste dag een broer van hem mee die journalist was bij de plaatselijke krant (ergens in het noord-oosten van het land). Hij wilde iets schrijven over de 4-daagse, maar het leek hem dan het beste om een dagje mee te lopen om de sfeer te proeven. In principe natuurlijk een heel goed plan.....maar........ Na ongeveer 10km besloot hij zijn sokken uit te doen, want die zaten niet lekker. Natuurlijk stom, stom, stom........want nog geen 10km verder (we waren net de brug over bij Grave), kon hij het verder wel vergeten. Zijn voeten waren één en al blaren en bij de EHBO post werd hij een lange tijd onder handen genomen. Ik ben toen verder gelopen met Ben, nadat we voor zijn broer eerst nog even nieuwe sokken hadden gekocht. Helaas heb ik nooit het stukje gelezen dat hij over deze 4-daagse heeft geschreven.

1995 bij CuyckIn 1995 liepen we met z'n vieren. Peter Vlaming (maakte hier de foto), Karin Deurloo, Hetty Rethmeier en ik. We staan hier op de pontonbrug bij Cuijk, die speciaal voor de 4-daagse 'even' wordt neergelegd. Hierna gaat de route nog over de dijk en dan na Mook en Malden één rechte weg naar de finish in Nijmegen. Een weg waarvan ze zeggen dat je op handen wordt gedragen, alleen hebben mijn voetjes dat nog nooit zo ervaren.........

En dan komt het jaar 1997, ik loop dat jaar samen met mijn vriendin Hetty. Zij voor de 11e en ik voor de 20e keer, voor allebei een prachtmoment om te zeggen: "geef mijn portie nu maar aan Fikkie!" We hebben dat jaar lekker gelopen, maar aan het einde van de tocht de beslissing genomen om het volgende jaar een keer vanaf de zijlijn te gaan bekijken. Lekker feesten.... swingen zonder spierpijn en zonder gebrek aan slaap. Het leek ons heerlijk!!!! Iedereen lachte erom en reageerde met een: "oh....daar komen jullie nog wel op terug!"  Maar.....we liepen niet in 1998, 1999 en 2000.

goudenkruis 10 11Medaille4daagseDe medaille (met kroon) kreeg Hetty in 1997. Dat is dezelfde medaille die je voor de 10e keer krijgt, alleen dan met het kroontje erop. Ik weet nog dat toen ik voor de 2e keer liep (in 1969), ik alleen een los kroontje kreeg dat op de medaille gekneld moest worden. Tegenwoordig krijg je ook bij de 2e keer een medaille met een kroontje eraan vast.

Mijn medaille in 1997, nummer 20, toch wel iets om trots op te zijn!

In 1998 stond ik met Hetty langs de kant. We logeerden bij mijn broer Tinus en aangezien de wandelaars hier op de 3e en de 4e dag langslopen, waren we al vroeg ons bedje uit om de wandelaars aan te moedigen. We hadden wel een beetje de kriebels, maar zeker niet genoeg om te zeggen: "volgend jaar gaan we weer lopen". Het is in de stad de hele week namelijk ook heel gezellig en als je zelf loopt moet je toch wel rond 22.00 uur je bedje in, dus dan komt er weinig meer van feesten.

Ook in 1999 waren we weer van de partij, langs de kant. Klappen en zwaaien naar al die wandelaars, waarvan we er inmiddels natuurlijk ook best wel veel kenden en 's avonds lekker feesten in de stad, waar allerlei bandjes speelden.
De laatste avond was deze keer wel héél erg gezellig, ik heb heerlijk gedanst swingenswingen   en het werd maar later en later en later. We kwamen er zo langzamerhand wel achter dat of je nu wel of niet meeloopt in Nijmegen, slapen doe je bijna niet.

Kampioentje NoordoverIn 1999 liep mijn broer Henk zijn 21e 4-daagse. Hij was in de jaren dat ik niet meer aan de start verscheen wel door blijven lopen en ik was vanaf dat jaar geen koploper van de familie meer. Samen met Hetty wachtte ik hem op bij de plek waar de laatste controleknip werd gegeven en heb hem toen gefeliciteerd met zijn "overwinning". door een medaille, gemaakt van lekkere spekkies, om zijn nek te hangen.

Ook het jaar daarop waren Hetty en ik weer een weekje in Nijmegen. Die week bestond uit winkelen, op terrasjes zitten, de wandelaars aanmoedigen en 's avonds genieten van de verschillende bandjes die in het centrum optraden. Inmiddels begon ik me af te vragen waarom ik eigenlijk was gestopt met wandelen. Net als vorig jaar was de laatste avond weer de gezelligste avond van de hele week en ook dit jaar werd het weer later en later. We wisten het nu wel zeker. Of je nu wel of niet meeloopt, van slapen komt deze week gewoon niets terecht!!!

In 2001 besloot ik het erop te wagen. Samen met Ann marie liepen we voor de lol een dagje mee, de 3e dag, de dag van Groesbeek en de Zevenheuvelenweg. Zelf vind ik dit de mooiste dag, maar daar zijn de meningen over verdeeld. Sommigen vinden deze dag de moeilijkste i.v.m. het klimmen en dalen, maar aangezien de route verder heel mooi is heb ik daar eigenlijk geen moeite mee. Wel hadden we pech met het weer, één buitje slechts, van 's morgens 6 tot 's avonds 6 en we waren tot op de draad toe drijfnat!!!!!! Verder ging het eigenlijk hartstikke goed en hebben we onderweg ook nog een hoop lol gehad.
Dus......2002.........HERE WE COME!!!!